Καταλαθος αδερφος 2

Κεφαλαιο 21ο

"Θα φυγεις;" Ρωταω με ανοιχτο στομα. Ολα αυτα ειναι τοσο περιεργα... Που ειμαστε;

"Ασε με να τελειωσω. Εκεινο το βραδυ. Δεν ημουν μεθυσμενος. Ηταν το πρωτο παρτι που ησουν και εσυ εκει. Ειχα παει σε χιλιαδες αλλα, ποτε δεν ειχα μεθυσει. Το επαιζα μεθυσμενος, απλα να εβλεπες ποσο γαμημενα ωραιο ηταν να με προσεχεις. Να νομιζεις οτι δεν ειμαι καλα. Ελεγες διαφορα. Ησουν μικρουλα, και ηξερα πωε αν γινει κατι θα ημουν εκει για σενα παντα. Ημουν διπλα σου και εσυ εκλαιγες επειδη ειχες τρομαξει. Σε πηρα αγκαλια και σου ειπα κατι δεν θυμαμαι." Μου λεει με ενα χαμογελο και αφηνει το σωμα του να πεσει στο ξυλο κατω. Θυμαμαι... Θυμαμαι τι μου ειχε πει.

"Μην κλαις σπορε. Ολα ειναι καλα" Λεω και καταλαθος δακρυζω. Γιατι δακρυσααα;;

"Θυμασαι... Σε αφησα στον Νικολα, και εφυγα. Δου ριπα καληνυχτα και εφυγα. Ε τοτε λοιπον δεν πηγα σπιτι. Ημουν μικρος αλλα απο μικρος μαλακας ε;" Ρωταει και γελαει. Μοιαζει τοοοοσσσοοο τελειος εδω περα! Οι γωνιες του κανουν σκιες σε ολο του το προσωπο και οταν γελαει κοιταζει κατω. Μιλαει με βαρια βραχνη φωνη και φενεται το ποσο μετανιωσε για ολα οσα θα μου πει.

"Περπατουσα και ηταν σκοταδι δεν φαινοταν τιποτα. Και οταν λεω τιποτα εννοω σαν τωρα. Δεν με βλεπεις. Καλυτερα. Δεν ηξερα που να παω, βλεπεις ημουν τοοοσο μαγκας που 12 η ωρα δεν ηθελα να παω σπιτι. Ειδα ενα σπιτι. Μετα απο πολυ δρομο εφτασα σε αυτο το σπιτι. Σε αυτο, που ειμαστε εμεις. Μπηκα μεσα και ηταν ολα υπεροχα. Ειχε φωτα, μια ζεστη ατμοσφαιρα. Βεβαια δεν ηταν σπιτι πολυτελειας αλλα ηταν ενα αξιοπρεπες σπιτι. Στεκομουν ορθιος εκει περα χωρις να κανω κατι. Ειχα κατατρομαξει οσο τιποτα! Ξαφνικα ακουστηκε μια πορτα" Μου λεει και δειχνει μια πορτα στι βαθος του διαδρομου μπροστα μας. Οκ αυτο αρχιζει να γινεται τρομακτικο!

"Γυρισα το κεφαλι μου προς αυτη την πορτα και ειδα ενα κοντο αγορι με μακρια μαλλια να ερχεται προς τα εμενα χωρις να με καταλαβει. Πηγε και καθησε στον καναπε και εγω ημουν ακομα ακινητος. Δεν ηξερα τι να κανω μολις ειχα μπει σε ενα σπιτι ξενων! Ειχε απολυτη σιωπη και με ειδε. Σηκωθηκε πανω και ηρθε κοντα μου και εγω ημουν ετοιμος να βαλω τα κλαμματα. Ποσο να ημουν; 15; Με κοιταξε στα ματια και με ρωτησε ποιος ημουν. Δεν μιλουσε καλα ελληνικα καθολου καλα ελληνικα. Ηταν ξενος. Ρωσος μαλλον. Ακομα δεν ξερω να φανταστεις." Συνεχιζει να μιλαει και εγω τον κοιτ;ζω με προσυλωση.

"Δηλαδη ακομα εχετε επαφες;" Ρωταω σοκαρισμενη.

"Μην βιαζεσαι σπορε" Μου λεει απλα και καθαριζει τον λαιμο του.