Καταλαθος αδερφος 2

Κεφαλαιο 27ο

Αγγελου POV (δεν κανει τιποτα😏)

Σημερα, κλινουμε ενα μηνα. Δεν νομιζω να το θυμαται. Δεν με πειραζει βασικα.

Ενας μηνας μαζι της. Ενας μηνας που μπορω να την κοιταζω με τον τροπο που εγω θελω. Που εγω ηθελα τοσα χρονια. Που μου εχει λειψει τοσο πολυ!

Τα ματια της ειναι κλειστα, και το προσωπο της γαλινιο. Χαμογελαω.

Χαμογελαει και αυτη.

"Καλημερα"

"Μην με κοιταζεις οταν κοιμαμαι" Απανταει και ανοιγει δειλα τα ματια της.

"Καλη απαντηση" Ψιθιριζω καθως τσιμπαω την μυτη της.

"Σημερα!!!!" Φωναζει και πεταγεται απο το κρεβατι. Ω ναι. Το θυμηθηκε!

"Σημερα πρεπει να ημουν στο σπιτι της μαμας απο τις 10" συνεχιζει ηρεμη.

"Τι ωρα ειναι;" Δεν το θυμηθηκε... Καλα, σιγα το πραγμα!

"11:30" Λεω και σκαω στα γελια.

Αυτη αμεσως σηκωνεται πανω και κοιταζει το σωμα της.

"Αγγελε;"

"Ναι;" Απανταω μεσα απο τα γελια.

"Γιατι ειμαι με τα εσωρουχα;" Ρωταει και γυριζει να με κοιταξει.

"Γιατι ειμαι και εγω" Της λεω και κλεινω το ματι μου.

"Οκ..." Απανταει και βγαινει απο το δωματιο.

Θα λειπει ολη μερα απο το σπιτι. Θα παει να προσεχει το μωρο επειδη η Ιωαννα εχει δουλειες. Που σημαινει, ολο το σπιτι δικο μου!

"Καλημερα αγοριιι μουυ εσυ!!" Λεω αφου ακουω την αγουροξυπνημενη του φωνη απο το τηλεφωνο.

"Εγω φευγω!" Φωναζει η Λια γρηγορα και εγω πηγαινω διπλα της.

"Να προσεχεις" Απανταω και την φιλαω. Ωραια ξεκινησε η μερα!

"Θα προσεχω" Κλεινει την πορτα και συνεχιζω να μιλαω στο τηλεφωνο.

"Σε ποση ωρα μπορεις να εισαι εδω;" Ρωταω τον Νικολα ο οποιος απλα χασμουριεται τοση ωρα. Ουτε λιονταρι τοσο βριγχισμος (αυτο το λεξιλογιο της συγγραφεα το εχει τερματησει)

"Σε δεκα;" Ρωταει αυτος και εγω χαμογελαω.

"Σε περιμενω με ανυπομωνισια μωρο μου" Λεω με εναν λιγμο.

"Αι ρε μαλακα" Ηταν η τελευταια φραση που ειπε πριν κλεισει το τηλεφωνο. Γελαω μονος μου (μπιτς πλιζ ειναι τελειο να γελας μονος σου) και πηγαινω στην κουζινα.