Bana ait!

Bölüm 17

Canım yanıyordu avuçlarım, boynum ama en çokta kalbim karşımda deliren adamı gördükçe kalbim acımaya başlamıştı.

Onu böyle göreceğim aklımın ucuna bile gelmezdi Araf yarım saat evvel ihtişamına bayıldığım mutfağı param parça ediyordu.

Dolaplar, bardaklar çanaklar heryeri deviriyordu.

Adamları onu engellemeyeceklerini bildikleri için kendilerini geri tutmuşlardı hepsinin gözünde tedirginlik görmüştüm hatta üzüntü bile o an Arafın onlar için bir patrondan daha fazlası olduğunu anlamıştım.

Sadece aralarından bir tanesi gözüme çarpmıştı umursamaz ve sinsi duruyordu.

Kısa saçlı genç ve yakışıklı bir adamdı anlında düz bir yarık izi vardı.

Beni ciddi manada tedirgin etmişti.

Ona baktığımın farkında bile değildi.

O adamda birşey vardı hissediyordum.

Daha fazla dayanamayıp Arafın önüne geçip onu durdurmak için öne atıldım ama önce bana tuhaf tuhaf bakan korumalardan kurtulmalıydım.

Onlara dönüp çıkın diye emir verdim.

Beni umursadıkları pek söylenemezdi ama ben kendimi umursatmasını iyi bilirim.

"Size hemen çıkın dedim yoksa mutfakta parçalanacaklar sırası size gelir!"

Sesim otoriter ve hırıltılı çıkmıştı, adamlar afallarken az evvel gözüme batan adama baktım.

Oda bana bakıyordu ona ters ters bakınca, gözlerini tedirginlikle açarak en önden çıktı adamlar da onu takip etti.

Arafla biz bize kalmıştık, Araf hem bağırıyor hem de elini yumruk yapıp ard arda duvara geçiriyordu "kimsin lan sen, bulacağım seni orospu çocuğu bulacağım!!!"

duvarda Arafın kanını görünce gözlerim fal taşı gibi açılmıştı, hemen yanına gidip elini tutum, Araf beni görmüyordu bile kendini kaybetmişti, sakinleştiremiyordum .

Gözlerim buğulanıyordu ona yalvarıyordum "Araf ne olur yapma kendini kaybediyorsun, elin kanıyor, dur ne olur dur"

Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamıştım.

Benim yüzümden böyle olmuştu.

Araf birden bana döndü"benim içim kanıyor lan asıl, ben sana dokunamazken, dokunmaya kıyamazken nasıl lan, benim kadınıma, nasıl lan nasıl girdi dibimize kadar, sana dokunacak kadar, ben ne zaman bu kadar dikkatsiz oldum, ya sana bir şey yapsaydı ya bir şey olsaydı?!"
Ellerini gür siyah saçlarına sokmuştu.

Birşeyler yapmalıydım.

Onun kafasından tutarak kendime döndürdüm.

Gözlerine bakıyordum, onu kendime odaklamaya çalıyordum, bana baktığına emin olunca konuştum "bak burdayım iyiyim bir şey olmadı tamam mı? Artık dur ne olursun"

Araf kafasını olumsuz anlamda salladı, elerini morluğun üzerine getirdi ve dokundu "o şerefsizin dudakları senin kokunu içime çektiğim yere değdi lan değmeyecekti"

Sonra birden geri çekilip gözlerini açtı, haraketleri ürkmeme neden oluyordu, birden arkasını bana dönüp konuştu kafasını salıyordu "evet evet onu öldüreceğim hemde"

Aniden bana dönüp "hemde şimdi"

Dediği ile afalladım, onu durdurmam gerekti yoksa çok korkunç şeyler olabilirdi.