Bana ait!

Bölüm 9

Hadi gel bakalım Araf bey gelde beni bulama.

Of nerde bu adam?

Sabahtan beri bu dolapta onun gelmesini bekliyorum ve hala ortalıklarda yok.

Ha şimdi siz dolap ne alaka diyeceksiniz, planımı da anlatmadım değil mi?

Şimdi bu manyak herif ben geldiğimde beni odada bulamayacak ve çıkıp beni arayacak kapıyı kitlemeyi düşünmez diye temin ediyorum sanırım inşallah.

O sırada ben bi şekilde kaçacağım, alt katta arka kapı vardı bi koruma çıkarken görmüştüm oraya bi şekilde ulaşırsam gerisi gelir diye düşünüyorum.

Bi tıkırtı var allahım geliyor sen beni utandırma yardım et..

Kapı sesi geldi kapıyı kapatı.

Hadi tepki ver hadi çık!

Niye sesi çıkarmıyor ki?

Adım seslerimi yaklaşıyor ben mi yanlış duyuyorum?

"Dolaptan çıkmayı düşünüyor musun?"

Ne ne nededi o Allah kahretsin nasıl anladı şimdi???

Usulca dolaptan çıkacaktım ki dolabın kapısı sertçe açıldı
ve kolumdan tutulup çekilmem bir oldu.

Kolumu sıkıyordu ve canım acıyordu yüzümü buruşturdum benim yüzümü görünce eli birazda olsun gevşedi ama kolum umrumda değildi tek merak ettiğim nasıl anladı?

" sen sen ama nasıl?"
Diye sorarken sözümü kesip
"Sence ben aptalmıyım?" Derken başını yüzüme yaklaştırıyordu ve kaşları çatılıyordu konuşmaya devam etti " başından beri evdeydim ve odada kamera var seni zeki sence seni boş bırakacak biri gibi mi gözüküyorum?"

Ve kahkaha atmaya başladı öyle güzel bir ses ve görüntü olmuştu ki afalladım.

Bu adam Araf Ateş mi gerçekten diye geçirmedim değil içimden.

O güzel sesiyle kahkahasına ara verip konuşmaya başladı

"Gerçekten hala çocuk gibisin"

dedikten sonra kahkahasına devam etti bu beni sinirlendirdi hemde çok madem çocuk gibiymişim o zaman amacı ne!?

Sinirle kolumu ondan kurtardım ve gösüne ellerimi koyup ittim.

Dengesiz manyak "hala bi çocuk olduğumun farkındasın yani madem çocuğum benimle işin ne bırakta gideyim!"

Beni çatık kaşlarla dinliyordu ve derin bi soluk verdi olmsuz anlamda cıkladı

" sana çocuk demedim çocuk gibisin dedim ve küçüksen bile benim küçüğümsün anladın?"

Derken tek kaşı kalkmıştı.

Bu adam her yaptığı her söylediğiyle bende böyle bi etkimi bırakacak lanet lanet lanet.

Geri çekildi ve kapıyı kitledi ardından gömleğinin düymelerini açmaya başladı.

Ne yapıyor bu adam lan?

" hop hop napıyorsun ya?"

Yüzüme düz düz bakmaya başladı o sırada elleri de durmuştu ve konuştu

"Soyunuyorum"

Off bu adam beni çileden çıkarıyor.

"Onun farkındayım zaten benim yanımda yapmasan şunu?"

Çarpıkça güldü ve "neden zaten ilerde görmeyecek misin?"

Ha ne diyor bu be? "ne diyorsun sen be, hiç birşey falan görmeyeceğim ben"

  Çarpık gülüşü iyice genişlerken konuştu.

" iyi şimdilik böyle olsun ama ilerde görüp görmeyeceğini göreceksin"

Dedi ve odadaki banyoya girdi.

Ben ben bu adamı gebertirim benden söylemesi kalır elimde tabi ben onun elinde kalmazsam.

Boş boş odaya baktım yapacak bir şey arıyordum ama yok bende yatağa oturdum odayı iyice süzdüm ve hemen yatağın çaprazında bir kitaplık gördüm hadiii Araf kitap mı okuyor
O odun o öküz o kalas hiç beklenmedik bir şey kesin süs niyetine koymuştur.

Yataktan kalkıp kitaplığa ilerledim kitaplara dokunmaya başladım bunu yapmaktan hep zevk almışımdır ve isimlerini okumaya başladım.

Orhan Veli, Nazım Hikmet, Necip Fazıl ve bunun gibi yazarlarla dolu bir kitaplık düşünün. Bunları gerçekten Araf mı okuyor yani?

Bir kitap aldım ellerimin arsına ve sayfaları çevirdim bir şiir kitabıydı altı çizilmiş bazı sayfalar ve notlar bir notta takılı kaldım sanki bana yazmıştı bu notu sanki okuyacağımı düşünmüş gibi...

Ve notu fısıltıyla okudum

'Görüyorum ki takılı kalmışsın satırlarımda kadınım, aynı kalbimin sende takılı kaldığı gibi...'

Sıcak bir yaş süzüldü gözümden okurken nefesim kesildi sanki.

Ne oluyor bana?

Nasıl beni böyle
değiştirmeye başladın?

Neden tabularımı deviriyorsun?

Neden korktuğumu başıma getiriyorsun?

Neden içimdeki ölüleri diriltiyorsun!?

Öldüler onlar bırak bırak öyle kalsınlar!!