Today is friday and next week will be our sports fest. Nagpa sundo ako dahil nilalagnat ako. Hindi naman sila pumapayag na umuwi ako mag isa dahil magiging panagutan ng university pag may nangyaring masama. Plus, I don't have a car to go home on my own.
"I'm sorry, hija. We have to leave you now. The board are waiting at the office." I nodded at them. Sanay na akong kahit may sakit ay wala sila dahil busy sa business.
"If you need anything call us. I ask Lina to check on you." Tumango na lamang ako habang inaalalayan ako ni mommy mahiga. Lina is our go to helper. When we need a helper when there is a event or celebration here at our house.
Marco is not answer my calls and messages. I am starting to worry lalo na at hindi din naman siya pumasok kanina. Hindi ko din naman alam address niya kahit nadala na niya ako duon ngunit lasing ako nun. Hindi ko na napansin na ankatulog na din ako kalaunan.
Nagising lamang sa tawag mula sa phone ko.
"Hello?" Sinagot ko iyon ng nakapikit. Masyadong pagod ang aking katawan para kumilos kilos pa ganun din ang pag mulat ng mata. "Love," That cause of my eyes open. I check the screen and it's Marco!
I am trying to make my voice normal dahil namamaos ako pag nag kakasakit. Ganito na talaga ako simula pa nuong bata ako. "How are you? Bat hindi ka pumasok? Hindi ka din nasgaot sa text at tawag ka. Nag alala ako."
"What happen to your voice?"
He notice it! Damn. "Nothing. Kakasigaw ko yata. Napaos ako."
"I see.. By the way, I'm sorry that I'm not texting nor answering your call. I just have an emergency."
"Are you okay? Is everything good?" Nag aalala kong sagot sa kanya. Ayon naman sa kanya ay ayos na ang lahat. Hindi ko na sinabing may sakit ako lalo na kung may emergency pala siya. Hindi magandang sabayan ko pa ang isipin niya.
We talk for a while before saying good bye. My head really hurts and I feel like I'll vomit so I run towards my bathroom. When I hand up I felt dizzy so I stop then hold at the door knob. I heard Mary's voice. "Jelai?" Then the door open.
"Are you okay?" I didn't answer because I'm still dizzy. "James! James!" Then nakita kong nagmamadaling pumasok si kuya.
"What? Anong nangyayari?"
"Eto parang walang alam sa nangyayari sa kapatid niya. Tulungan mo ko." Ani ni Mary ng alalayan niya ako pabalik sa kama.
"I'm just dizzy," I confess.
"Are you pregnant? Sinong ama niyan? Don't tell me that it's not Marco malilintikan ka sakin, Haylee Jelai." Tinulak ko siya at naupo na agad ako sa kama. "I'm just dizzy, I'm not pregnant!" Natawa din si Mary sakin.
Virgin pa ko, paano ako mabubuntis. Napaka talaga mag isip ni kuya."Kumain ka na ba?" Umiling ako sa kanya. "Let's eat then," Kuya James said.
Umorder sila ng pagkain at nidamay na nila ang sakin. Sinamahan din nila ako dito sa kwarto ko habang nanonood ng movie. Ang dalawa ay nag lalandian sa harap ko. Ang makita si kuya James na ganito kalandi ay nakakasuka. Isa ito sa pinaka ayokong makita sa buong buhay ko. Pasalamat siya kaibigan ko si Mary kung hindi ay kanina ko pa siya napaalis dito sa kwarto ko.Third Person's POV
Hindi nila alam kung tama ang naging desisyon nila. Si Marco sa kanyang kasalukuyang ugali ay bago sa kanila. Nagmamakaawa siya na bumalik siya sa pag-aaral at iyon ang unang beses na nagsabi siya ng gusto niyang gawin. Kahit na sa kanyang busy schedule ay pumayag pa din sila. Ito raw ang magiging kaligayahan niya at kakayanin niyang pagsabayin lahat. Simula pagkabata ay nagtatrabaho na ito kaya ang humiling siya ngayon ay bago sa lahat.
At first he can handle properly his schedule but slowly it is changing. Laging wala at pag ganun ay hindi mo macontact. Minsan pa ay tinatakasan ang mga body guard. They are confuse on what should be there next step. They didn't let Marco go to school for days and they made an excuse letter for him at school.
His obligation needs to be done and it won't be done if he continue to ignore the people who care for him. No phone until the work is done that is one of the rules for him.
Laging nakatingin sa cellphone, ayaw na mag kasamang body guard sa loob ng campus at hindi makapag focus ng ayos sa trabaho. Gusto laging paalis. Nuon ay walang password ang cellphone nito ngunit ngayon ay meron na kaya nag tataka ang manager nito.
"Are you hiding something?"
Marco look so bored as they he is sitting waiting for a queue from the director of his shoot. He is at work now. He's been absent for days. "No." he simply answer then look at his phone again.
"Then what are you waiting on your phone? You're always texting and checking it every minute now." Umiling naman siya.
"Am I not allowed to? This is my privacy." Kalmado niyang sagot na kinagulat ng manager niya. He never answer back his manager in this kind of tone. What is happening to him?"You're changing. You're not like this, Marco. What is happening at your school? Is everything alright? Do you have problem or something? You can tell me, right?" He didn't answer and that's all. Tumayo na ito para siya ang lumapit sa set kahit na wala pa namang queue.
They want to respect Marco's decision so they are not pushing the things he didn't want but with this attitude. He never laugh alone, he seldom make friends because he's to snob and serious at his goals but since he go to school he is changing. They can't say if it's in a good way or bad. They might one day secretly follow him or do something against his will.
One time they heard Marco laughing and talking alone. When they tried to open the door of his room its lock. The moment they know what is he hiding something it will be surely can cause problem.. Should I say who is he hiding?

BINABASA MO ANG
Ano nga ba tayo?
RomansaCURRENTLY ON EDIT! Mahalaga ba sa isang relasyon ang label o sapat na ang mahal niyo ang isa't-isa para masabing in love kayo. Para kay Haylee Jelai Navarro, okay lang na walang label as long as masaya siya pero paano kung dumating ang problema niy...