Ano nga ba tayo?

Chapter 40

Hindi na nag-abala pa si Jelai na bumangon ng kama niya dahil sa antok at hang over. Those headache is effing killing her.

Nagising lang siya ng may nambulabog na katok galing sa pintuan ng kwarto niya.

"Why!?"
Medyo inis na sigaw niya dahil naabala ang tulog niya.

"We're here."
Sagot ng nasa likod ng pintuan na boses pa lang alam na kung sino kaya kahit na tamad siyang tumayo ay tumayo pa din siya para pagbuksan ang mga kaibigan niya.

"Bakit ba kayo nambubulabog?"
Tanong nito sa mga kaibigan habang tamad na naglalakad pabalik ng kama niya.

"What? Kami nambubulabog?"
Ani ni Mary.

"Yeah. Hindi kami nambubulabog. Sinabi ko sayo kanina na pupuntahan ka namin after class."
Paliwanag naman ni Kaylee kay Jelai na antok na antok pa din ang mga mata.

"Yeah, yeah. Whatever."
Hindi na pinatulan ng dalaga ang mga kaibigan at nakatulog ulit siya.

"Hey, Jelai."
Pangungulit ni Mary.

"Is she sleeping?"
Tanong ni Kaylee sa kaibigan.

"Definitely yes."
Untag ni Kaylee. Kaya wala ng nagawa ang magkaibigan kung hindi mangialam sa gamit ni Jelai at kung ano anong pinaggagawa nila sa kwarto ni Jelai. Nagpadala din sila ng pagkain sa katulong dahil alam nilang maiinip sila sa kakaintay sa paggising ni Jelai.

Kung ano-ano ng ginawa nila at hindi pa din gumising ang dalaga kaya sila na ang nanggising dito.

"Wake up... Wake up, Jelai."
Ani ni Kaylee at kinulit nila si Jelai hanggang magising ito.

"I just wanna sleep, don't wake me up."
Ani ni Jelai.

"Ang oa naman ng hangover mo, friend."
Ani na ni Mary.

"Oo nga, girl."
Sang ayon ni Kaylee.

"Please let me sleep. I'm still sleepy."
At bumalik na sa pagtulog si Jelai.

"If us say so, will let you sleep."
Ani ni Mary at hinaplos ang ulo nito.

"Ayoko pa umuwi. Let's hang-out naman."
Pagmamaktol ni Kaylee at tinignan lang siya ni Mary na parang sinasabi na hayaan na muna nila si Jelai.

"Fine. See you tomorrow at school. Bye."
Nagpaalam na sila at lumabas na. Hindi alam ni Jelai kung bakit pero sobrang antok siya.

Nagising si Jelai kinabukasan na nung nag-alarm ang cellphone niya. Mabagal siyang kumilos nag nag peprepare para pumasok.

"Okay ka lang ba Jelai?"
Tanong ng katulong nila.

"Opo, inaantok lang po ako."
Ani nito at kumain na. Kahit sa pagkain at paglalakad papuntang kotse nila ay mabagal pa din ito.

"What's your problem?"
Tanong ng Kuya na ikinailing niya lang. Isasabay siya dahil wala ang isa  nilang driver para maghatid sa kanya.

Alam na niyang susunduin muna ng Kuya niya si Mary bago pumasok kaya sa likod na siya sumakay bago pa sabihin ng Kuya niya.

"Good."
Anito ng kusang sumakay ang kapatid sa likod ng kotse niya.

Tahimik na nagdidrive ang Kuya niya hanggang nakarating sila sa bahay ni Mary. Nakapikit lang siya at maya maya pa naramdaman na niya ang pagsakay ni Mary dahil nagsasalita ito habang kausap ang Kuya niya. Nang nagsara ang pinto sa passenger seat ramdam niya na napatingin sa kanya si Mary.

"Oh, Jelai your here."
Untag nito at minulat niya ang mata para bumati.

"'Morning"
Ani nito kay Mary at nagbatian lang sila hanggang umandar na ang sasakyan ng Kuya niya.

Nanahimik na sila at pumikit na ulit si Jelai dahil sumasakit ang ulo niya.

Nang dumating sila sa school ay nauna ng bumaba si Jelai at ganun pa din ang kilos niya at panay ang hilot niya sa ulo dahil masakit nga ito.

"Jelai can we talk?"
Ani ng taong namimiss na niya na nasa harap niya.

"May gagawin pa ako eh."
Sagot nito ng hindi tinitignan si Marco at dire-diretso pa rin.

"Please, just a minute... Please."
Pagmamakaawa ng binata ng dumaan na sa harap niya ang dalaga na mahal na mahal niya at hindi niya talaga kayang iwan ito.

"Please."
Ulit nito ng nilampasan lang siya kaya hinawakan niya ang braso ng dalaga.

"Diba sabi ko ayoko na. Let's stop kung ano mang meron sa atin. Just focus on your career."
Anito ng nakatalikod pa din pero inalis niya na ang kamay ng binata na nakahawak sa kamay niya.

"Hindi mo na ba ako mahal?"
Tanong ng binata. Nagtutubig na ang mga mata ng dalaga.

Alam ng Diyos kung gano niya kamahal si Marco ngunit kailangan niyang gawin ito para na din naman kay Marco ang lahat ng ginagawa niya. Sabi nga niya kahit masakit kakayanin niya basta para sa binata.

Hindi niya pinansin ang tanong ng binata at nagpatuloy na sa paglalakad.

"Please, answer me."
Habol ni Marco kay Jelai.

"Alam mo ang sagot sa tanong mo at hinding hindi magbabago yun."
Proud siya na nasabi niya yun ng hindi pumipiyok. May namumuong parang bukol sa lalamunan niya na naging dahil para sumakit ito.

"Harapin mo naman ako,"
Pero hindi niya ginawa dahil konti na lang tutulo na ang mga luha niya.

"Please, babe. Mahal na mahal kita at hindi ko kayang mawala ka."
Untag ni Marco sa tonong parang pagod at nagmamakaawa.

"I already told you everything... For the la-last time... Mahal na mahal na ma-mahal kita pero I have... to do this. Kung tayo tayo talaga... Magkikita at magkikita pa din tayo... sa future,"
Nahihirapan na siyang bumuo ng sentence dahil nagpapatakan na ang mga luha niya na ani mo'y may karera.

"Just focus on your ca-career... Balikan mo ako... kung ha-hanggang dulo... ma-mahal mo pa din a-ako."
Katahimikan ang bumalot sa kanila pinunasan niya ang luha ng nakaramdam ng mainit na yakap mula sa likod niya.

"If that's what you really what, I'll focus. My love for you won't change and i hope you can wait for me, ikaw lang ang papakasalan ko wala ng iba. Mahal na mahal kita babe."
Ilang minuto munang nakayakap si Marco tsaka ito humiwalay sa dalaga.

"I'll support your ca-career until the end. Don't for-forget me."
Ani ni Jelai at siya na ang kusang lumayo sa binata.

Masakit na umalis pero yun ang kailangan. Para kay Marco kaya niya, kakayanin niya. Walang magbabago sa pagmamahal niya dito. Hanggang huli ng hininga niya si Marco lang at kung dumating man ang oras na hindi na sila muling magtagpo at mayroon ng bagong magpapasaya sa binata, susupportahan niya pa din ito dahil iyon ang sinabi niya. Si Marco lang wala ng iba.