Saved by Marriage [Completed]

Thirty

William Xander Smith

Its like my world stopped when I saw how my wife was shot infront of me. Kitang-kita ko kung paanong ang puting kasuotan nya ay nabalot ng dugo.

My hand was shaking while trying to stop the bleeding kasabay ng paglabo ng paningin ko dahil sa patuloy na pagluha.

"Liam...."

No, she's not leaving me, right?

"Shh...hold on hon. We'll get you---can someone fucking bring me an ambulance! Fuck." Sigaw ko pero tila bingi ang mga tao dahil abala sila sa pagpapanic.

Inilibot ko ang paningin ko sa paligid para makita kung sino ang pwedeng mahingan ng tulong.

Dad...Ian...where the fuck are they??!!

"Fuck...shit. Hold on hon..." bulong ko pero kita ko ang nanghihina nyang paghinga.

"I....love you....Liam." she said weakly that made me scared.

No.no.no.no...fuck. Oh god.

"I love you too, hold on wife, don't ever leave me. Please, don't close your eyes. I---" hindi ko na natuloy ang sasabihin ko ng makita ko ang dalawang bulto ng tao na tumatakbo patungo sa direksyon namin, sa likod nila ay isang ambulansya kaya kaagad kong binuhat ang asawa ko at sinalubong sila Ian.

"Son, the ambulance is here. Bring her to the hospital, faster. Kami na ang bahala dito. Susunod kami sayo." Sabi ni dad at hindi ko na nagawang makasagot dahil nagmamadali akong lumapit sa ambulansya.

Some medical team assist my wife at halos maitulak pa nila ako pero hindi ko binitawan ang kamay nya. Sumakay din ako kaagad sa loob at sinabihan silang bilisan ang pagpapatakbo.

It was a blurr. My tears kept on falling habang pinagmamasdan silang lagyan ng oxygen mask si Quennie.

Ako dapat ang nasa posisyon nya ngayon, she doesn't deserve any of this.

"Can't you go any faster than this?!?" Inis na sigaw ko sa mga taong nasa loob na pilit akong pinakalma.

"Sir, calm down. Malapit na po tayo. Just hold on to your wife until we get into the hospital." Abiso sa akin ng isang nurse at wala akong nagawa kundi hawakan ng mahigpit ang asawa ko.

"Hon, don't leave me please. Stay strong...please." pagkausap ko dito, but instead of getting a smile as a response like what she always do.

Nanatiling nakapikit ang mga mata nya.

When we reached the hospital ay kaagad kaming sinalubong ng mga nurse at doctor.

"Sir, hanggang dito na lang po kayo. We'll do the best we can." Saad ng doctor at wala akong nagawa kundi maghintay sa labas ng emergency room.

Inis na napasabunot ako sa buhok dahil kawalan ng silbi.

Wala akong nagawa.

Kung sana...kung sana hindi ko na lang sya isinama sa lintik na lugar na iyon. Kung sana pinilit ko na lang syang magstay sa bahay namin.

Fuck. I am useless.

Patuloy ako sa pagluha dahil sa takot at pag-aalalang nararamdaman. I am too f*cking scared of what might happen to my wife and to my child. Hindi ko kakayanin kapag nawala ang isa man sa kanila.

"William!" Napatingin ako sa tumawag sa pangalan ko at nakita sina lolo at mom na mabilis na naglalakad papunta sa kinauupuan ko.

"Oh god. Are you okay? How about Quennie? What happened?" Maluha-luhang tanong nya pero umiling ako't napasabunot sa buhok.