KARANLIK OKYANUS II

▪︎2▪︎ ↑YARAYI SARMALAYAN↓

Multimedya;

Onur Akın -  Geceyi Sana Yazdım

Onur Akın - Yağmur Yüreklim 

Diğer bölümün erken gelmesini istiyorsanız, lütfen ama lütfen okuduğunuz satırlara yorum yapmayı unutmayın. Sizden tek istediğim okuduğunuz hikaye hakkında düşündüklerinizi bana yansıtmanız, umarım beni kırmazsınız. 

Yorumların için çok teşekkür ederim, Bu bölüm sana gelsin: sananeee-_-

2. BÖLÜM:
"YARAMI SARMALAYAN."

Darbe almış bir gemiydim sanki,
her yanımdan su alıyor ama yine de batmamak için direniyordum.

Aslında ölüyordum lakin yine de onun gözlerinin içine bakarken içimdeki kıvılcımları yok sayamıyordum.

Gözlerine bakarken kör kesildiğim adam, gerçekleriyle ayaklarımın altındaki yeri çekmişti. Varlığımı ters düz etmiş, tüm bildiklerimi alaşağı etmişti. Beni bir kendisinin yok edebileceğini oda en az benim kadar iyi bilirmiş hâlbuki...

"Bu kadar acımasız bir şekilde olduğu için affet beni ve lütfen, lütfen bu şekilde yaptığım için beni reddetme..." Sanki kalbime bir bıçak girmiş gibi irkilerek gözlerimi açtığımda Kamer'in silahı artık bana doğrultmuyor olduğunu hatta ve hatta gözlerinin içine kadar gülümser bir halde yüzümü seyrettiğini gördüm. "Evlen benimle, adı güzelim..."

Sanki dakikalardır doğmak için çabalayan bir güneş yokmuşçasına kuvvetli bir gök gürültüsü uğuldadı gökyüzünde. Şimşekler arka arkaya çaktı, güneş olduğu yerden memnunmuşçasına asla kıpırdamadı. Ben gözlerimi dakikalar boyunca açıp Kamer'in gözlerine bakamadım.

"Artık bu soyadıyla yaşamak istemiyorum demiştin," diye konuştuğunda gökyüzünde çakan şimşeklere rağmen daha önce güneş hiç bu denli yakıcı olmamış, gökyüzü altındaki bedenleri yok etmek ister gibi kendisiyle yeryüzü arasında sıkıştırıp canına kast etmemişti. Ama şimdi üzerimize yansıyan ışıkla yanıyor, ayaklarımın altındaki toprak bir zehir gibi kalbime fışkırarak ruhumu zehirliyordu.

"Artık bende böyle düşünüyorum," diye fısıldadı. Sesiyle dahi varlığıma şifa olan adam, şimdi bu dakikalarda ettiği her bir kelimeyle nefesimi kesiyordu, bilmiyordu. Aslında canımı göz dikiyordu ama bunun farkına dahi varmıyordu. "Adının yanında kendi soyadımı taşımanı, bu dakikadan sonra benim soyadımla yaşamanı istiyorum iz bırakan."

Öylece yüzüne baktım, olduğumuz yere; Kamer bana evlenme teklif ettiğini dile getirirken benim onun önünde diz çöken halime...

"Elimde tuttuğum silahı senin için." Kanıtlamak ister gibi önüme uzattı elindeki metal parçasını. "Eğer gerçekten istersen bana sıkman için, bu yüzden sana asla kızmam çünkü sanırım bunu gerçekten hak ettim."

O an neler oldu bilmiyordum ama farkında olduğum tek şey gözlerimin dönmüş olduğu gerçeğiydi. Hangi ara çöktüğüm yerden kalktığımı, hangi ara Kamer'in elindeki silaha davrandığımı bile hatırlamıyordum.

Bileklerimdeki kelepçelere rağmen sıkıca tuttuğum silahın tetiğine arka arkaya bastım. Nereye doğrulttuğumun farkında bile değildim o an. Sadece sıkıyordum, yönünü bilmeden; nereye çarpacağını, kime saplanacağını hesap etmeden...