17 letnia Lucy po śmierci swoich rodziców, mieszka ze swoim 19 letnim bratem Itanem. Jest on nieodpowiedzialny i ciągle imprezuje ze swoją grupą. Należy do niej również Harry który pod nieobecność brata Lucy postanawia ,,zająć" się dziewczyną. Jak t...
Lucy's pov: Otwieram z trudem oczy. Gdzie jestem? Co się stało? Impreza...Harry...Niall Ach tak, już wiem. Rozglądam się z trudem po pokoju. Strasznie boli mnie głowa. Chcę spać. Moje oczy ledwo dają radę widzieć. Ugh... -Jak się czujesz?- Harry przestrasza mnie i podchodzi do mojego łóżka. Nie zauważyłam go wcześniej. -Hujowo- odpowiadam. Sama nie wiem dlaczego użyłam takiego wyrazu. To do mnie nie podobne. Jednak to w stu procentach odzwierciedla to jak się czuję. -Nie przeklinaj. Nie znoszę gdy dziewczyny to robią. To chyba jest ta część umowy o której zapomniałem wspomnieć. Nie przeklinaj. -Nie przesadzaj. Tak się czuję. -Twoje usta powinny służyć do innych rzeczy. -Harry!- rzucam w niego poduszką i słyszę jego śmiech. -Wstawaj na śniadanie. Jęczę gdy próbuje się podnieść, a raczej zawodzę. -Nieee... Muszę? -Tak.- odpowiada mi i wychodzi szybko z pokoju. -Dlaczego nie mogę tu zostać? Ochhh.- To straszne. Nigdy więcej alkoholu.
-Nigdy więcej nie piję- oświadczam gdy siedzę już na krześle obok Harrego. -Nie wątpię- komentuje dumny. Jego chyba bardzo bawi to jak źle się czuję. -Jak znalazłam się w łóżku?- nie potrafię przypomnieć sobie co było po taksówce. -Przeniosłem Cię do łóżka. -I rozebrałeś przy okazji!? Pytam gdy wszystkie fakty zostają przeanalizowane w moim mózgu. -Nawet nie wiesz jak bardzo chciałem, zdjąć ci te bieliznę. Zakrywan twarz dłońmi. Niby widział mnie nago ale kurczę! -Byłoby ci nie wygodnie. -Dzięki- mówię szczerzę i idę do łazienki z zamiarem ogarnięcia się i umycia. Wyglądam okropnie. Mój ,,makijaż" zapewne zabrudził poduszkę. Odkręcam wodę pod prysznicem i szybkim ruchem zdejmuję bieliznę. Dobrze że ją zostawił. Nie mam siły się z nim kłócić.
Harry siedzi tak jak go zostawiłam ale nie zauwarza gdy przemykam z łazienki na schody w samym ręczniku. Wyjmuję z torby szarą bluzkę na ramiączkach i czarne rurki. I oczywiście czarą bieliznę. Nie przepadam za kolorowymi majtkami czy stanikami. Wszystkie kolory muszą być stonowane. Co innego tyczy się skarpetek. One mogą być we wszystko.
Harry opowiada mi trochę o mieście a ja co jakiś czas przerywam swoje milczenie. Nie bardzo wiem co mam mu odpowiadać, za bardzo boli mnie głowa. Mam wrażenie, że on specjalnie gada jak najęty żeby dać mi nauczkę. -Mamy w domu tabletki na ból głowy? -Skończyły się- wzrusza ramionami. Tak, jasnę. Słyszę klakson samochodu. -To pewnie Liam. Na te słowa wybiegam przed dom choć jeszcze przed chwilą umierałam. Ciekawość bierze górę, śmieje się sama do siebie.
Przed samochoden stoi Liam w ciemnej koszuli i dresowych spodniach. Świetne połączenie. -Hej!- wołam do niego. -Hej, też Cię boli głowa?- pyta z zaciekawieniem. -I to jak- wzdycham lekko. Brunet otwiera bagażnik a ja dławię się powietrzem.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Nie mogę w to uwierzyć. -Hej Lucy Lu! -Cześć! Jak się tu zmiesciłeś!?- pytam rozbawiona. -To tylko dzięki mnie- mówi Liam i wola coś do Harrego. Oni są niemożliwi. Wyciągam rękę do Tomlinsona a ten wychodzi z bagażnika. -Jechałeś tam całą drogę? -Nie, ale i tak miałem wielkie wejście.- Śmiejemy się i idziemy do środka. Harry już dawno zdążył włączyć jakiś mecz. Z początku udaję zawzięcie że mnie to ciekawi, ale to jakiś koszmar. Jak można na tym spędzać tyle czasu? Tu nawet nie gra nasza drużyna!
