BEN ACI BİR DETAYIM

[3] Kimsesiz

Hayatım karanlık diye mi içerideki herkes beni yakıyor anlamıyorum.

Kabuslarıma ve kaoslara uyandım bu gece tekrar.. Yerde yatıyordum. acılar içinde ve yapayalnızdım. kimsesizim ben değil mi?

UYAN ARYA! KİM İÇİNDİ HER ŞEY?!

Kim içindi her şey?..

Kimsem olmadığı halde,her şeyim olduğunu düşündüklerim için. Şimdi soğuk bir betonda aklın başına geldi mi Arya? Bu ilk değildi son da olmayacak. El birliğiyle parçalara böldü seni hayat. kalk artık, ağlamayı kes!

Başım, vücudum feci bir şekilde ağrıyordu. Ne olduğunu anlamaya çalışıyordum. .

Üstüm başım yırtılmıştı. Mosmordu tenim.
Hayır deyip ağlamaya başladım. Hayır.. Hayır olamaz. Neden??

O kadar bağırmışım ki sesim yok olmuştu. Ses tellerim kopmuş sanki.
Kısık kısık söylendim;
Ya şimdi..? nereye gidecektim? Kime aç kapıyı diyecektim? Kim dinleyecekti beni? Kim hak verecekti? 20 yıllık ömrümde 100 yaşındaki insandan çok şey yaşadım. Sorsan gençliğimin baharındaydım. Nerede benim baharım,güneşim,ışığım? Nerede çiçekler?
Benim dünyam değişti,sizde mevsim hala yaz...

Ayağa kalktım. Çıkışa doğru sendeleyerek gittim. Soğuk vurdukça acıyordu tenim. Kol saatim hala bendeydi.Ailemden o kadar korkardım ki, her dakika saate bakardım. Telefon da evde kaldı.Artık hiçbir şey kalmadı. Ailem,evim,benliğim...

Saat 05.30

Gün ağarıyor. Dışarısı tuhaf bir şekilde sessiz. ne bekliyorsun? Şuan herkes mışıl mışıl uyuyor. Herkes senin gibi dert babası değil Arya...
Düşüncelerimle birlikte yola koyulma vaktiydi. Gücüm yoktu ama güçlü görünmeliydim.

Arabalar bakıp korna çalıyor bana. İğreniyorum.
Düşünceleri az çok belli..
'-Bir kız. Bu saatte. Tek başına? Aranıyor.'

Bilmiyorlar ki..
'Ben kendinin ailesi olan insanım.
Yeri geldi hırpaladım.
Yeri geldi kendimi sardım sarmaladım.
Ben ailesine dahi soğuk bir insanım.
Sizce başkalarında ısınır mıyım?'

Adımlarım istemsizce evin yolundaydı. Başım yerde, insanlara karşı attığım ürkek bakışlarla kaçarcasına gidiyordum.
Yarım saat sonra evin önüne geldiğimde ne yaptığımı sorgulamaya başladım. Kapıya öylece bakıyordum. Bir an dün olanlardan, yattığım yere kadar her şey gözümün önünden geçti. İçerden çatal bıçak ve babamın her sabah kaçırmadığı at yarışı haberlerinin sesi geliyordu. Bensiz iyi miydi her şey? Bilse beni attığı yangını acır mıydı bana? Bunu sahiden düşündüğümü fark edince anlamsızca bakındım. Kendime "Bu imkansız bir şey Arya.. Nereye gidersen git şimdi. " diyerek geri döndüm.

Gideceğim yeri biliyordum. O deniz. O da sarmalar beni. Saklar insanlardan. Kimseye anlatmayacak susacağım. Denize sığınacağım. Herkes kurtulacak...