Mean girl's minion [Greek]

Κεφάλαιο 2ο

Μπήκαμε στον κεντρικό διάδρομο του σχολείου. Η Μπιάνκα ήξερε ακριβώς πως να κάνει την παρουσίαση της αισθητή. Κούνησε τα μαλλιά της αργά και αισθησιακά, κουνώντας το σώμα της προκλητικά αλλά συγχρόνως κομψά. 

Τους κοιτούσε όλους επικριτικά, παρόλα αυτά δεχόταν συνεχώς βλέμματα λατρείας και θαυμασμού. 

Κοίταξα το πάτωμα προσπαθώντας να κρύψω αυτό το τσίμπημα ζήλιας που ένιωθα να με τρώει εδώ και πολλούς μήνες. 

Το χέρι της βρέθηκε στο πιγούνι μου και το σήκωσε απότομα. Μου έκανε νόημα να ισιώσω την πλάτη μου και σηκώσω το κεφάλι μου ψηλά. Θα κάναμε εντυπωσιακή είσοδο στο σχολείο και θα την κάναμε όλες μαζί. Δεν ήθελε να της χαλάσω την εικόνα που είχαν οι άλλοι για εκείνη, ούτε την σκηνή που είχε φανταστεί εκείνη για τη πρώτη της μέρα στο σχολείο. 

"Καλημέρα Μπιάνκα." είπαν δύο κορίτσια ένα χρόνο μικρότερα από εμάς. Οι φωνές τους ήταν τσιριχτές και έκαναν την Μπιάνκα να έχει μία ξινή γκριμάτσα στο πρόσωπο της στο άκουσμα τους. 

Τους χαμογέλασε ελαφρά και αμέσως σοβάρεψε προσπερνώντας τες. 

Ήταν δύο δίδυμες αδερφές που προσπαθούσαν να τραβήξουν την προσοχή της Μπιάνκα, ανεπιτυχώς φυσικά αφού εκείνη αυτό τον καιρό δεν έψαχνε για τσιράκια. Συνέχισαν το περπάτημα τους ενθουσιασμένες που τους χαμογέλασε η Μπιάνκα και εγώ γύρισα το κεφάλι μου πάλι στον δρόμο που είχα μπροστά μου. 

Η Μπιάνκα σταμάτησε απότομα μπροστά από τον πίνακα ανακοινώσεων. Έριξε το βάρος της προς τα αριστερά και κοίταξε καλύτερα τα χαρτιά που είχαν κολλήσει πάνω σε αυτόν. Έφερε το χέρι πάνω στην λίστα με ονόματα για τις πιθανές υποψήφιες μαζορέτες του σχολείου και ανέλυσε μία μία τις συμμετοχές. 

"Και να ήθελα να μπω σε αυτή τη -ο Θεός να την κάνει- ομάδα, δεν πλησιάζω τριτοδεύτερες σε μικρότερη απόσταση των δέκα μέτρων." σχολίασε και εγώ και η Φοίβη γελάσαμε με τα λόγια της. "Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάθε μέτρια θέλει να γίνει μαζορέτα."τίναξε τα μαλλιά της και μας πλησίασε περιμένοντας μία απάντηση. 

Κοίταξα την Φοίβη και εκείνη εμένα. Προσπαθούσαμε να επικοινωνήσουμε για το ποια θα έλεγε κάποια καλή απάντηση αλλά και οι δύο είχαμε στερέψει από ιδέες.

"Λοιπόν;" σήκωσε το φρύδι και περίμενε για άλλη μία φορά.

"Για να πάψουν να είναι μέτριες ίσως;" είπε η Φοίβη στην προσπάθεια της να μην επεκτείνει ακόμα περισσότερο την αναμονή της φίλης μας.