Mean girl's minion [Greek]

Κεφάλαιο 8ο

Κατέβηκα τις σκάλες κρατώντας την τσάντα μου αγκαλιά. Ένιωθα πως μέσα της περιείχε κάτι που έπρεπε να το προστατέψω και να το έχω στο νου μου καθ' όλη τη διάρκεια της μέρας μου.

Μεταφέρθηκα στο διπλανό κτήριο από το οποίο βρισκόμουν εγώ. Εκεί θα έβρισκα τον Όστιν ο οποίος αν θυμόμουν καλά την πρώτη περίοδο είχε Χημεία ή Φυσική. Όπως και να έχει οι τάξεις αυτές ήταν η μία δίπλα στην άλλη.

Ανέβηκα τις σκάλες του κτηρίου αδιαφορώντας πλήρως για τα βλέμματα και τα σχόλια αυτών που περνούσαν από δίπλα μου.

Δύο αγόρια -ένα ψηλό και ένα υπερβολικά κοντό- σχολίαζαν το πόσο ωραίο στήθος είχα. Το γεγονός ότι εγώ το στήθος μου το θεωρώ ανύπαρκτο είναι τελείως διαφορετική υπόθεση.

Μία κοπέλα η οποία κρατούσε αγκαζέ το αγόρι της με κοιτούσα υπεροπτικά και μου φάνηκε πως τον τράβηξε κοντά της προσπαθώντας να μου δείξει ότι είναι δικός της.

Άλλες δύο κοπέλες πέρασαν από δίπλα μου με εμένα ανάμεσα του και σχολίαζαν το γεγονός ότι είμαι φίλη της Μπιάνκα.

Εντάξει το παραδέχομαι.

Μπορεί να μην χρησινοποίησαν τον όρο φίλη. Και αυτές, όπως και η αδερφή μου με αποκάλεσαν σκυλάκι της.

Δεν μπορώ να πω πως τις αδικούσα, πράγματι ήμουν η ακόλουθος της κατα μία έννοια, αλλά μέσα μου την ένιωθα ως φίλη μου και αυτό κάλυπτε όλα τα αρνητικά σχόλια του κόσμου.

Καθώς ανέβαινα παρατήρησα πως τα παιδιά ήταν όλο και πιο βιάστηκα, με αποτέλεσμα να μην με προσέχουν ιδιαίτερα -προς καλή μου τύχη-.

Έφτασα έξω από τις αίθουσες την ώρα που ο Όστιν έβγαινε από το εργαστήριο παρέα με δύο από τους φίλους του.

Ο ένας από τους δύο, ο ξανθός με τα κάστανα μάτια, τον σκούντηξε ελαφρά στο πλευρό κάνοντας του νόημα να κοιτάξει προς το μέρος μου.

Ο Όστιν χαμογελαστός γύρισε προς το μέρος μου και με μεγάλες δρασκελιές βρέθηκε μπροστά μου τυλίγοντας τα χέρια του γύρω μου.

"Με ανησύχησες χθες το βράδυ." Είπε ψιθυριστά και φίλησε τον λαιμό μου απαλά.

"Τίποτα το ιδιαίτερο, στα εξήγησα κιόλας όταν το πήρα στα χέρια μου." χαμογέλασα διστακτικά χωρίς να φύγω απο την αγκαλιά του.

"Καλημέρα Τζούλιετ." Είπαν οι δύο φίλοι του κοιτάζοντας με με ένα πονηρό χαμόγελο και απομακρύνθηκαν αφήνοντας τον διάδρομο άδειο.