Mean girl's minion [Greek]

Κεφάλαιο 57

Σηκώθηκα από το θρανίο, εξαντλημένη από τις πολλές ώρες μαθήματος. Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι είχα καιρό να κάνω τόσες ώρες μάθημα, αλλά και πως αυτόν τον καιρό δεν είχα προσπαθήσει να ανοίξω τα βιβλία μου. Είχα μείνει πίσω στην ύλη και με το ζόρι κατάφερνα να βρω τις σελίδες στις οποίες αναφερόταν ο καθηγητής.

Έχοντας τα βιβλία στην αγκαλιά μου βγήκαν από την τάξη και κατευθύνθηκα προς το ντουλάπι μου.

Έβαλα μέσα τα βιβλία και το κλείδωσα. Ήξερα πως δεν θα χρησιμοποιούσα τα βιβλία μέχρι την επόμενη φορά που θα είχαμε μάθημα. Τώρα πια δεν είχα όρεξη για διάβασμα και μελέτη στο σπίτι. Το μυαλό μου δεν μου επέτρεπε να ασχοληθώ με τέτοια πράγματα και ήξερα πως δεν ήταν σωστό να αφήνω έτσι τον εαυτό μου.

Αλλά το έκανα.

Περπάτησα προς την στάση του λεωφορείου. Περίμενα ένα ολόκληρο τέταρτο μέχρι να εμφανιστεί το γεμάτο κόσμο λεωφορείο.

Στριμώχτηκα μέρα στο πλήθος, κρατώντας γερά τα πράγματα μου, προσπαθώντας να κρατήσω την συγκέντρωση μου ώστε να μην πέσω πάνω σε κανένα άνθρωπο κατά τη διάρκεια αυτών των βασανιστικών στροφών.

Έβλεπα απέξω τα αμάξια να περνούν δίπλα από εμάς και παρόλα αυτά εμείς μέναμε στάσιμοι. Είχα καλομάθει με τα μεταφορικά μέσα του Σεμπάστιαν και του Άντριαν και το λεωφορείο έμοιαζε ανυπόφορο πια.

Έβλεπα περιπολικά και μηχανές τις αστυνομίας να περνούν και τσιτωνόμουν ξανά και ξανά.

Και αν μέσα σε αυτά ήταν ο Κλέιτον; Ή αν ήταν κάποιος που μοιραζόταν τις ίδιες απόψεις με αυτόν;

Το άγχος μου με έκανε να αποσυγκεντρωθώ και τελικά στην επόμενη στροφή έπεσα πάνω σε μια παρέα τριών αγοριών που στέκονταν ο ένας κοντά στον άλλο ψιθυρίζοντας.

"Συγνώμη, χίλια συγνώμη." ψέλλισα καθώς προσπαθούσα να ανακτήσω την ισορροπία μου. Πιάνοντας έναν στύλο κατάφερα να παραμείνω όρθια και να τους χαμογελάσω ντροπαλά.

Δεν φαίνονταν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι.

Εντάξει, σκόνταψα, σταυρώστε με.

Ξεφύσηξα και κοίταξα το σχέδιο με τις στάσεις του λεωφορείου. Δύο στάσεις ακόμα.

Μία στάση ακόμα.

Ελευθερία.

Κατέβηκα από το λεωφορείο χαμογελώντας ελαφριά. Καθαρός αέρας έμπαινε στα πνευμονία μου και αυτό από μόνο του ήταν λόγος για να χαμογελάω.