Mean girl's minion [Greek]

Κεφάλαιο 49

Έτρεχα ακόμα στο ίδιο στενό που είχα στείλει στον Ντάνιελ. Εδώ κοντά δεν υπήρχε κανένα μαγαζί. 

Πριν λίγα χρόνια υπήρχαν μαγαζιά μικροπωλητών σκορπισμένα σε αυτούς τους δρόμους, αλλά τα περισσότερα από αυτά είτε έκλεισαν είτε επιχείρησαν να μεταφερθούν στο κέντρο της πόλης.

Επεξεργάστηκα καλύτερα τα εγκαταλελειμμένα κτήρια που βρίσκονταν γύρω μου. Κατάφερα για λίγο να ξεφύγω από τον άντρα αφού έστριψα στο στενό. Δεν άκουγα ακόμα τα βήματα του ούτε όταν γυρνούσα το κεφάλι μου τον έβλεπα να έρχεται από πίσω μου. 

Βρήκα ένα μικρό άνοιγμα τοίχου και χώθηκα μέσα σε αυτό. Προσπάθησα να χωρέσω τον εαυτό μου στην σκιά για να μην φαίνομαι σε όποιον περνούσε από μπροστά. Πήρα βαθιές ανάσες και υπομονετικά περίμενα. Ήμουν έτοιμη να βγω όταν άκουσα βήματα να πλησιάζουν. Ήταν βαριά βήματα, από αρβύλες, που χτυπούσαν με δύναμη το έδαφος. Σχεδόν με προειδοποιούσαν για την άφιξη τους.

Ξαναμπήκα στο άνοιγμα και έκλεισα τα μάτια μου παρακαλώντας να παραμείνω ασφαλής στην μικρή μου κρυψώνα.

Ο ήχος από τις μπότες σταμάτησε απότομα.

Άνοιξα τα μάτια μου κοιτάζοντας κατευθείαν τον άντρα που με καταδίωκε να στέκεται λίγα μέτρα μακριά μου. Δεν κοιτούσε προς το μέρος μου. Κοιτούσε τον δρόμο γύρω από τα πόδια του. 

Έσκυψε και σήκωσε κάτι από τον δρόμο και το επεξεργάστηκε.

Λαστιχάκι ήταν αυτό;

Έφερα το χέρι μου στα μαλλιά μου. 

Ανάθεμα. 

Πότε λύθηκαν τα μαλλιά μου και δεν το κατάλαβα. 

Χαμογέλασε στραβά και έφερε το λαστιχάκι κοντά στο πρόσωπο του.

Ξεροκατάπια αγχωμένη. Έπρεπε να προχωρήσει. Έπρεπε να φύγει. Ας έπαιρνε το λαστιχάκι ως ένδειξη ότι έφυγα τρέχοντας από αυτό το σημείο.

Συνέχισε να κοιτάζει τριγύρω. Κοίταξε προς το μέρος μου. Ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει πιο δυνατά από κάθε άλλη φορά. Το είχα πιστέψει πως θα μπορούσε να την ακούσει να χτυπά μέχρι εκεί. 

Απομάκρυνε το βλέμμα του και κοίταξε από την αντίθετη κατεύθυνση. Άφησα την ανάσα μου ελεύθερη και ασυναίσθητα χαμογέλασα. Πράγματι δεν φαινόμουν από εκεί.

"Που είσαι μικρή;" τον άκουσα να λέει και ένα ρίγος διαπέρασε την σπονδυλική μου στήλη. Η φωνή του βραχνή, έμοιαζε σαν να είχε γρατζουνίσει τον λαιμό του.