Mean girl's minion [Greek]

Κεφάλαιο 51

"Θέλω να σου ζητήσω μια χάρη." πλησίαζε προς το μέρος μου κοιτάζοντας προς το μέρος του διοικητή και του γιου του. Μάλλον δεν ήθελε να καταλάβουν ότι κάτι σχεδίαζε.

Και αν ήταν κάτι παράνομο;

Θα περιέπλεκε ακόμα περισσότερη τα πράγματα και σίγουρα ούτε εκείνος ήθελε και τέτοιο.

"Ακούω." είπα πρόθυμα και εκείνος χαμογέλασε.

"Το ήξερα ότι μπορώ να βασίζομαι σε εσένα." είπε ο μπαμπάς του Σεμπάστιαν και έγνεψα χαμογελώντας με ένα όχι και τόσο πειστικό χαμόγελο.

"Ακολούθησε με." είπε σοβαρός και σιωπηλή περπάτησα από πίσω του μέχρι να φτάσουμε στην κουζίνα.

Μου έκανε νόημα να καθίσω σε μια καρέκλα και υπάκουσα.

Έκλεισε την πόρτα αφού βεβαιώθηκε ότι δε πλησίαζε κανένας από τους άλλους δύο επισκέπτες του και μετά πήρε θέση στο τραπέζι μαζί μου.

"Θέλω να έρθεις μαζί μου στο παλιό μας σπίτι. Εκεί έμενε η μητέρα του Σεμπάστιαν και χρειάζομαι κάποιον μαζί μου για να με βοηθήσει να τελειώνω πιο γρήγορα. Δεν μου επιτρέπεται να βρίσκομαι εκεί μέσα." είπε με μια ανάσα. Πράγματι βιαζόταν.

"Ποτέ θα γίνει αυτό;" τον ρώτησα απευθείας και αμέσως αναγνώρισα μια έκφραση έκπληξης στο πρόσωπο του.

"Τι αυτό ήταν;" αναφώνησε χαμογελαστός "Χωρίς να κάνεις καμιά ερώτηση;" του τουλάχιστον ήξερα ότι η έκπληξη ήταν ευχάριστη.

"Κύριε Στάνλεϊ σκοπεύω να κάνω ότι μπορώ για να βοηθήσω τον γιο σας." είπε με σιγουριά και εκείνος κάγχασε. 

"Καλύτερα να με φωνάζεις και εσύ Ράιλι. Μου φαίνεται λιγότερο επίσημο." 

Δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ αυτό. Ντρέπομαι υπερβολικά πολύ.

"Πότε θα φύγουμε λοιπόν;" τον ρώτησα και σηκώθηκα από την θέση μου ανυπόμονη.

"Σε λίγο. Μόλις φύγουν οι άλλοι δύο από μέσα." είπε "Πάμε από εκεί για να μην υποψιαστούν κάτι." μου προσέφερε ένα ποτήρι νερό για να καμουφλάρουμε την ολιγόλεπτη απουσία μας και περπατήσαμε δίπλα δίπλα προς το κεντρικό χώρο του σαλονιού. "Γέλα." μου ψιθύρισε και έψαξα για την πιο αστεία ανάμνηση που είχα. 

Το μόνο που σκέφτηκα ήταν αυτή η φορά που ένα γεμάτο κεσεδάκι με γιαούρτι φράουλα είχε χυθεί πάνω στα μαλλιά της Οφηλία όταν ήμασταν πέντε χρονών μαζί με τις σοκολατένιες του μπίλιες. Αν και ήταν το δικό μου γιαούρτι ένιωθα πως είχε φανεί πιο χρήσιμο έτσι. Την θυμόμουν να κλαίει και αμέσως μετά να τρώει μία μία τις μπίλιες.