Mean girl's minion [Greek]

Κεφάλαιο 39

Άφησα τα πράγματα μου στο πάτωμα κοντά στο γραφείο του δωματίου του. Επιχείρησα με επιτυχία να είμαι αθόρυβη, μιας και δεν ήθελα να ξυπνήσω τους γονείς του που κοιμόντουσαν δύο πόρτες μακριά μας. Επέλεξα να κάτσω στην κινητή καρέκλα που σπάνια χρησιμοποιούσε για το διάβασμα. Πρέπει να την είχε δύο χρόνια και έμοιαζε σαν να την αγόρασε χθες. 

Το δωμάτιο του το θυμόμουν καλύτερα και από το δικό μου. Το ημίδιπλο κρεβάτι του, είχε πάντα ένα γκρι πάπλωμα από πάνω ή ένα σκούρο μπλε τα οποία συνόδευαν τα ολόλευκα μαξιλάρια του. Ήταν πάντα στρωμένο και τις περισσότερες φορές είχε απλωμένα πάνω του βιβλία και σημειώσεις.

Πάντα διάβαζε πάνω στο κρεβάτι του, ακόμα και αν έπρεπε να γράψει έκθεση χιλίων λέξεων. 

Οι τοίχοι του δωματίου του ήταν βαμμένοι σε σχέδιο κάθετο ριγέ στις αποχρώσεις του άσπρου και του ανοιχτόχρωμου γκρι. 

Είχε ένα απλό γραφείο γεμάτο βιβλία και φακέλους καθώς και το λάπτοπ του που αυτή την στιγμή ήταν ανοιχτό και συνδεδεμένο στο Counter Strike που είχε ξεκινήσει να παίζει πριν λίγους μήνες. 

Την απλότητα του δωματίου του έσπαγαν οι παιδικές κουρτίνες με αυτοκίνητα που είχε διαλέξει πριν λίγα χρόνια και δεν είχε βρει ευκαιρία να τις αλλάξει ποτέ.

Πάντως, για αγόρι είχε υπερβολικά τακτοποιημένο δωμάτιο και, από την εμπειρία μου σε αυτό το σπίτι, ήξερα πως η μητέρα του δεν έμπαινε για πάνω από πέντε λεπτά την ημέρα σε αυτόν τον χώρο. Ο Όστιν ήταν άτομο οργανωτικό και αρκετά συγκεντρωμένο. 

"Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπεις το δωμάτιο μου." σχολίασε όταν έκλεισε την πόρτα πίσω του. "Μπορώ να μάθω τον λόγο που ήρθες μες τη μέση της νύχτας;"

Καταρχάς, ευτυχώς που ήταν ξύπνιος. Θα μπορούσα να είχα μείνει στους δρόμους μες τη νύχτα ολομόναχη και ένας Θεός ξέρει που θα πήγαινα.

"Τσακώθηκα με τους δικούς μου." παραδέχτηκα μετά τα έντονα βλέμματα που δέχτηκα από εκείνον. 

"Το παραδεισένιο σπίτι των Γουέλς περνάει κρίση;" σχολίασε χασκογελώντας. Γέλασα μαζί του. Κάθε είδος αστείου ήταν καλοδεχούμενο αυτή τη στιγμή.

"Και πολύ μεγάλη μάλιστα." απάντησα σοβαρεύοντας ξαφνικά. Κάλυψα καλύτερα το χέρι μου μειώνοντας τις πιθανότητες να προσέξει τις πληγές μου. Δεν είχα όρεξη να αναλύω γιατί κυκλοφορούσα με ένα σάκο γεμάτο ρούχα αποφεύγοντας την 'τέλεια' οικογένεια μου.