Mean girl's minion [Greek]

Κεφάλαιο 60

Άκουγα τα ελαφριά του βήματα στο πάτωμα του δωματίου. Δεν είχα ανοίξει ακόμα τα μάτια μου, αφού δεν ήμουν έτοιμη να τον δω να ετοιμάζεται για να φύγει. Ξεχώριζα μερικούς χαρακτηριστικούς ήχους ανάμεσα στις γρήγορες και σιωπηλές κινήσεις του. 

Ο ήχος των φερμουάρ που άνοιγαν και έκλειναν, το ελαφρύ κλείσιμο από ντουλάπια, το χτύπημα του μέταλλου της κρεμάστρας στο μέταλλο της ντουλάπας. Και ξαφνικά ένας απότομος ήχος, σαν χτύπημα με έκανε να αναπηδήσω και να ψάξω τον Σεμπάστιαν μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο. 

Η παλάμη του, σχηματισμένη σε μπουνιά βρισκόταν πάνω στην κλειστή ξύλινη ντουλάπα του και το κεφάλι του βρισκόταν στερεωμένο πάνω σε αυτή.

"Δεν ήθελα να σε ξυπνήσω, πόσο μάλλον έτσι." είπε σιγανά μέσα από τις βαριές του ανάσες. "Συγνώμη." Έμεινε ακίνητος, φαινόταν σαν να μη κουνούσε καν το στήθος του για να ανασάνει. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του δεν μπορούσα να τα διακρίνω εξαιτίας του σκοταδιού στο χώρο. 

Γύρισα την πλάτη μου σε εκείνον για να φτάσω το πορτατίφ που βρισκόταν δίπλα στο κρεβάτι και πάτησα τον διακόπτη. Το φως ήταν υπερβολικά δυνατό για τα αγουροξυπνημένα μάτια μου, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή από το να το αποδεχτώ και να περιμένω να το συνηθίσουν.

"Ήμουν ήδη ξύπνια, απλά δεν είχα το κουράγιο να σηκωθώ." απάντησα απανερχόμενη στην προηγούμενη θέση μου.

"Αν νιώθεις κουρασμένη, κοιμήσου πάλι. Σε μία ώρα θα φύγω περίπου." Αυτή τη φορά γύρισε προς το μέρος μου. Δεν είχα ξαναδεί τέτοια λύπη στα μάτια του.

"Δεν είμαι κουρασμένη, απλά δεν είμαι έτοιμη να σε δω να φεύγεις." δάγκωσα τα χείλη μου ελπίζοντας πως αυτό θα σταματούσε τα βουρκωμένα μάτια μου από το να δακρύσουν. Πετάρισα τα βλέφαρα μου κοιτάζοντας σε διαφορετικά μέρη του δωματίου, σε όποιο μέρος δεν βρισκόταν αυτός. Το να τον κοιτάζω στα μάτια απλά πυροδοτούσε ξανά την ανάγκη μου για να κλάψω. Ήταν σαν να τον έβλεπα ήδη να φεύγει ενώ ακόμα καθόταν μπροστά μου.

"Είναι τόσο άδικο." είπε και έσφιξε περισσότερο την γροθιά του. "Είναι τόσο άδικο." είπε πάλι πιο δυνατά αυτή τη φορά χτυπώντας την γροθιά του πάλι στο ξύλο. "Δεν έχω κάνει τίποτα λάθος, ήμουν καλός αδερφός, καλός γιος στον πατέρα μου, φέρθηκα σίγουρα καλύτερα στην μητέρα μου από ότι της άξιζε..."

Το κινητό μου βούισε για άλλη μία φορά. Έκανε τον ίδιο ήχο ξανά και ξανά όλο το βράδυ. Οι γονείς μου δεν είχαν σταματήσει να καλούν εμένα και την αδερφή μου. Η μαμά είχε αναλάβει εμένα και ο μπαμπάς την Οφηλία. Κάπου στα μέσα της νύχτας κουράστηκαν και αποφάσισαν να ανταλλάξουν και η μαμά πήρε την Οφηλία και ο μπαμπάς εμένα.