Dreams Come True||bankzitters

Hoofdstuk 33

*Die morgen*

Fleur POV

Ik ga vandaag met Rob afspreken. Ik heb hem al heel lang niet meer gezien, dus ik ben super blij dat ik hem weer kan zien. Ik besluit een beetje make-up op te doen. Beetje mascara, foundation en mijn wenkbrauwen een beetje bijtekenen. Nadat ik mijn make-up heb gedaan, ben ik naar beneden gegaan. Als ik mijn telefoon aan doe en naar de tijd kijk zie ik dat ik moet opschieten. Ik pak snel een muesli reep uit de kast en gooi het in mijn tas. Ook gooi ik mijn OV kaart in mijn tas. Ik pak mijn fiets achterhuis vandaan en ik fiets naar het station

Als ik bij het station aan kom zie ik dat ik nog maar een paar minuten heb. Ik kwak snel mijn fiets neer en ren naar het perron. Ik sta net op het perron en ik zie mijn trein aankomen. Ik stap in en neem plaats op een stoel die nog vrij is. Als ik zit pak ik mijn tas en haal mijn oortjes en mijn muesli reep er uit. De oortjes stop ik in mijn oren en plug hem in mijn telefoon. De muesli reep eet ik op

Even later kom ik in Eindhoven aan. Ik stap de trein uit en ik zie Rob al staan. Ik ren naar hem toe en ik omhels hem. Daarna wil ik hem een kus op zijn mond geven, maar hij draait zijn hoofd weg. Ik kijk Rob vragend aan. Hij zet een stap naar achteren en hij kijkt naar zijn voeten. Hij schudt zijn hoofd. Ik kijk hem vragend aan. 'Ik wil het ergens over hebben met je.'  Zegt Rob. Hij zal toch niet... Nee waarom zou hij dat doen. Ik heb toch niks fout gedaan? 'Wat is er?' 'Uhm..' begint Rob. 'Ik vind je niet meer leuk, het ligt echt niet aan jou.' Het lijkt of mijn wereld in stort. 'W-wat?' Stotter ik. 'Het spijt me Fleur.' Er komt een traan naar boven. Ik kijk naar mijn voeten en schud mijn hoofd. Ik voel een traan over mijn wang glijden. Ik voel meer tranen naar boven komen. Hij wil me omhelzen maar ik sla zijn handen weg. Ik draai me om en loop weg. Ik zie even later een Mac staan. Ik naar binnen en ik ga ergens zitten. Ik veeg mijn tranen ruw weg en ik open mijn telefoon. Ik wou kijken welke trein ik naar huis kon pakken Toen ik mijn achtergrond zie. Ik voel weer woede en verdriet opkomen. Ik verwijder mijn achtergrond, een foto van Rob en mij. Ik zie dat ik over 10 minuten al mijn trein terug kan pakken. Dus ik sta op en ik loop weer richting het station. Ik hoop dat Rob er niet meer staat. Wanneer ik op het station aan kom zie ik Rob gelukkig nergens. Ik stap in de trein en ik ga zitten met een zucht.