Dreams Come True||bankzitters

Hoofdstuk 44

Matthy POV

Voordat ik het weet ben ik in Fenna haar woonplaats. Ik ontgrendel mijn telefoon om het adres van Fenna op te zoeken. Ik dacht dat het ergens stond maar ik herinner me nu pas, toen ik haar naar huis had gebracht, dat ze de weg heeft gewezen. Ik besluit dan maar het zelf uit te zoeken. Het is de bedoeling dat ze niet weet dat ik kom. Ik hoop dat ze me nog wel wil zien.

Na een halfuur zoeken heb ik eindelijk het huis van Fenna gevonden. Ik zucht en ik bel aan. De moeder van Fenna doet open en ze kijkt me verbaast aan. 'Is Fenna niet bij jou?' Vraagt ze verbaast. Ik schud mijn hoofd. Dit is weer typisch Fenna, ze vertelt niks aan haar ouder. 'Er was een klein misverstand.'  Zeg ik. 'Weet je waar ze nu is dan?' Ik schud weer mijn hoofd, wist ik het maar

Fenna POV (1 uur later)

Ik word wakker met knallende koppijn. Ik probeer overeind te komen, maar het lukt niet, het doet teveel pijn. Ik kijk om me heen. Opeens schieten de herinneringen weer door mijn hoofd. Dat ik door rood ben gereden en dat ik volgens mij door een auto ben aangereden. Ik zie dat mijn rechterbeen in het gips zit. Opeens hoor ik een deur open gaan en ik zie een mevrouw binnen komen. Ze is helemaal wit gekleed. 'Hoe voel je je.' Vraagt ze met een lief glimlach. ' uhm, nou, alles doet pijn.' zeg ik. Ze knikt. 'Je rechterbeen is gebroken en je hebt een lichte hersenschudding.' Heel fijn. Ik had gewoon beter moeten uitkijken. Nu moet ik 6 weken met dat gips lopen. Ik zucht. 'Ik heb je ouders ingelicht dat je hier in het ziekenhuis ligt.' Zegt de mevrouw in witte kleren. Ik lach even vriendelijk naar haar en daarna verlaat ze de kamer.