Dreams Come True||bankzitters

Hoofdstuk 40

Fenna POV

Ik zit hier nu anderhalf uur te wachten en Milo is nog steeds niet terug. Milo zei dat hij een half uur geleden al terug zou zijn. Ze komen denk ik niet meer. Ik zucht en sta op. Ik kijk nog snel of er een trein vertrekt naar mijn woonplaats, er vertrekt een over een paar minuten dus ik moet rennen. Ik doe snel mijn jas aan en ik gooi mijn tas over mijn schouder. Ik ren naar mijn perron waar mijn trein vertrekt. De trein staat er al. Ik kijk nog een keer over mijn schouder maar ik kom er achter dat dat geen zin had. Ik stap mijn trein in en ga zitten op een plaats die nog vrij was. Ik doe mijn oortjes in en ik staar door het raam. Langzaam komt de trein in beweging. Ik zucht en ik ontgrendel mijn telefoon. Op mijn beeld brand nu mijn achtergrond, de foto van Matthy en mij die ik in Portugal had gemaakt. Er loop een traan over mijn wang. Ik hou mijn scherm ingedrukt en er komt te staan "achtergrond." Ik druk daar op en ik stel een standaard achtergrond in. Daarna zet ik mijn telefoon snel uit.

Voor dat ik het weet ben ik weer in mijn woonplaats. De trein stopt en ik stap uit. Ik haal mijn fiets van het slot en ik stap op mijn fiets. Ik heb besloten om niet naar huis te gaan, omdat mijn ouders verwachten dat ik dit hele weekend bij Matthy ben. Ik kan niet naar Fleur, ze zou dit hele weekend ook weg. Mandy, daar zou ik wel naar toe kunnen, hoop ik. Ik fiets naar Mandy, terwijl ik naar haar toe fiets bedenk ik me hoe ik dit allemaal moet gaan uitleggen aan Mandy. Als ik weer aan hem denk komen er alweer tranen op. Het lukt me om ze binnen te houden. Als ik bij Mandy aan kom, zet ik mijn fiets op de afrit en ik bel aan. De moeder van Mandy doet open en kijkt me aan. 'Kind, wat zie je er uit, kom snel binnen.' Zegt haar moeder bezorgt en ik loop naar binnen. Ze zegt ook dat Mandy boven is dus ik doe mijn schoenen uit en loop naar boven. Als ik haar kamer binnen loop kijkt ze me aan en loopt ze naar me toe. Ik denk dat ze al weet wat er aan de hand is want ze geef me een knuffel. Ik begin zacht te snikken.

Wanneer ik uit gehuild ben doe ik het verhaal aan Mandy wat er allemaal gebeurt is. Dat het niet zo is gelopen zo als ik hoopte. Er lopen weer tranen over mijn wangen. Als conclusie zeg ik 'Matthy heeft me gewoon laten zitten.' Mandy knikt meelevend. Ik bedenk me dat mijn telefoon in de trein leeg was dus misschien heb ik wel een appje van Milo. 'Mandy, heb jij een samsung lader voor me?' Vraag ik haar. Ze knikt en loopt de kamer uit. Even later komt ze terug met een lader en ik doe mijn telefoon aan de lader. Ik wacht tot hij vanzelf opstart. Na een tijdje start mijn telefoon weer op. Ik zie dat ik een appje van Milo heb. 

Milo: we komen er aan

Ik blijf staren naar mijn telefoonscherm. Bedenkend wat er nou precies staat. Shit...