Dreams Come True||bankzitters

Hoofdstuk 35

Mijn dag kan niet meer stuk. Ik ga vanmiddag naar Matthy. Ik stap op mijn fiets en ik wacht tot Mandy mijn komt ophalen. Wanneer Mandy aan komt fietsen zeg ik: 'Weet je wat ik vanmiddag ga doen?' Ik krijg een glimlach op mijn gezicht. Mandy kijkt me aan en zucht. 'Jap, je gaat naar Matthy.' 'Jaaah.' gil ik en ik maak een gekke beweging dat ik bijna van mijn fiets pleur. 

Het laatste uur is bijna afgelopen. Ik ben naar de klok aan het staren. Nog 1 minuut. Waarom gaat de tijd altijd zo langzaam. Nog een paar seconden. 3...2...1. Daar klonk de bel. Ik ren het lokaal uit, de trap af en naar mijn kluisje. Ik vis mijn jas er uit en ik dump al mijn boeken in mijn kluisje. Ik ben blij dat ik alles al heb in gepakt, ik hoef nu niet nog lang mijn huis. Ik loop naar buiten met mijn oortjes in mijn oren en ik stap om de fiets naar het station. 

Als ik 15 minuten later bij het station aan kom, zet ik mijn fiets op slot. Ik ben ruim op tijd dus ik hoef me niet te haasten. Als ik bij mijn perron aan kom ga ik op een ijzeren bankje zitten. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en ik kijk of ik nog appjes heb. Niets, ook niet van Matthy. Kutzooi, ik had mijn 3g niet moeten verbruiken. Als je het echt nodig hebt heb je geen 3g. Ik zucht. Ondertussen is de trein al aangekomen. Ik stap in en ga zitten. Ik ga een spelletje spelen op mijn telefoon. 

Even later ben ik wel klaar met het spelletje dus ik sluit dat af. Ik open whatsapp en ik ga naar de chat van mij en Fleur. 

Ik: Het spijt me echt heel erg dat ik het je niet vertelt heb. Ik wil niet dat onze vriendschap om dit eindigt. 

Ik druk op versturen, dat appje komt wel binnen als ik ergens wifi heb. 

POV Matthy

Ik ben echt blij dat ik Fenna weer kan zien. Ik vraag me opeens af waarom ik nooit heb gevraagd of ze wou afspreken. Opeens voel ik me schuldig. Zou ze er ook zo over denken? Ik besluit iets waar ze vast blij van wordt. Ik pak mijn portemonnee en mijn telefoon van mijn, nog steeds rommelige, bureau en ik sprint naar beneden. Ik pak mijn auto sleutels van het aanrecht. 'ik ben even weg.' Roep ik en voordat iemand kan antwoorden gooi ik de deur al achter me dicht. 

POV Fleur

Ik heb er nu al spijt van. Wat heb ik gedaan. Ik zak in elkaar tegen de muur en ik begin zacht te huilen. Dit wordt me echt nooit vergeven. En zacht huis ik verder met mijn telefoon in mijn handen. Ik kan het niet meer terug draaien.