Me,You,Him! (Ziam)

انتقام

Chapter 29

Liam P.O.V:

بعد از اینکه تلفنه خونه رو با هزار بدبختی درست کردم به نایل زنگ زدم و چیزایی که لازم بودو به علاوه ی آدرس اونجایی که مکنزی زینو برده بود رو بهش گفتم...

امیدوارم ترنرو سالم نگه دارن تا بتونه شهادت بده و بعدش مکنزیو گیر بندازن...

با نیم نگاهی به ساعت که 8 شبو نشون میده, از روی مبل بلند میشمو به آشپزخونه میرم, بسته ی قرص زینو برمیدارم و با یه لیوان آب واسش میبرم

دمه در اتاقش می ایستم و برعکسه عادتی که تازگیا پیدا کردم, در میزنم! آره خب از صبح تا حالا باهم سرسنگین شدیم و مقصر خودمم...

ولی نمیتونم به پسری که کل زندگیشو درد کشیده نگاه کنم و اینو به خودم بگم که منم از همون آدماییم که به درداش اضافه کردم!

صدای 'بیا تو' ی ضعیفش دلمو به درد میاره و میدونم کم کم علائم آزار دهنده ی کمبود مواد تو بدنش خودشونو نشون میدن

درو باز میکنم و میبینم تا کمر تو کمد اتاقش فرو رفته, با تعجب یه ابرومو بالا میندازم:

+دنبال چی میگردی؟

اینو میگم و بسته ی قرص و لیوان آبو رو میز کنار تختش میزارم, بدون اینکه نگام کنه جوابمو میده

*فاک به هوا...س..سرده!

لعنتی فکرشم نمیکردم تب و لرزش اینقد زود شروع بشه! یعنی ممکنه بقیه ی علائمم همینقدر زود بروز کنن؟!

به طرف کمد میرمو کنارش وایمیسم, یه بافت ضخیم از ته کمد پیدا میکنم و به سمتش میگیرم

بافت سرمه ای رنگو روی تیشرت طوسیش میپوشه و چون واسش بزرگه آستیناش تا انگشتاشو میپوشونن!

لبخندی میزنم, اون حق نداره اینقد کیوت بشه!...با دیدن لبخندم اخماشو تو هم میکشه

*خ..خودتو مسخره کن!

اینو میگه و دندوناش از سرما بهم میخورن! الان تابستونه لعنتیه و همه جا مثل جهنم گرمه...

وقت اینو ندارم که به جورابای ضخیمی که پوشیده بخندمو به جاش با نگرانی نگاش میکنم:

+برو قرصتو بخور

یه چشم غره میره و به سمت میزی که قرص و لیوانه آب روشه میره...از تخس بودنش سری تکون میدم و منم به طرف تخت میرم

قرصو میخوره و بی حرف رو تخت میشینه و دستاشو از سرما دور خودش حلقه میکنه!

+بخواب زین تا پتو روت بکشم

با همون لرزش بدن, رو تخت دراز میکشه و من پتورو تا زیر چونه ش بالا میکشم و نگام به چشماش میفته که یجوری نگام میکنه!

یجوری که نمیتونم نگامو از اون چشمای کهربایی که تو حصار مژه های بلند و پرپشتش, بگیرم...