O kadar çok bıktım ki her şeyden, kafamı duvara vura vura bayılmak istiyorum. Bizim gibiler onuda beceremez gerçi. Koltuğa yığılıp ağlamak daha cazip geliyor nedense. Bazen düşünüyorum, acaba doğarken Allah bana başarılar demeyi mi unuttu. Annemin yüzünü kara çıkardım, şimdi de kendi yüzümü çıkarıyorum. asıl sorunum ne biliyor musunuz ? Kalbimin koridorunda ilerlerken, aklımın duvarlarına çarpıyorum ben. Yere yapışmış ambulans diye çığlıklar atarken, insanlar üzerime basıp da geçiyor. Yaşamak ;
Büyük hayal kırıklığı...
