Neden yaşamak için bir çaba sarf etmiyorsun diye sorduklarında parmağını kaldıran ilk çocuk ben olmuştum bu hayatta. Dirseklerimi masaya koyup olabildiğince yukarı kaldırmıştım tırnakları kırık parmağımı. Bi kez olsun söz hakkı doğmamıştı bana, bi kez olsun sıra bana gelmemişti, bi kez olsun beni hiç görmemişti öğretmen. Kolum uyuşunca yavaşça indirdim parmağımı. Beni hiç konuşturmadılar, beni hiç dinlemediler. Hayatım boyunca sessiz kalıp, kimselere bir şey anlatamamanın verdiği o sancıyla uyumaya çalıştım ben. Bu yüzden derim ya, siz geceleri asıl bana sorun. Bu yüzden derim ya kesik bileklerin durmaz ki hiç kanı. Olurda bir gün anlatabilirsem sizlere derdimi, eminim şu cümlelerle başlayacağım hikayeme ; siz kestiniz, ben kanadım. siz diktiniz, ben acıdan kendimi paraladım...
-hocam bi saniye kusuyorum galiba...
