Olmuyor moruk. Daha önce çok söyledim ama bu sefer daha çok olmuyor sanki. İnanın hiç iyi değilim bu aralar. Kendimi ayağı kırık bir at gibi hissediyorum ama kafama sıkması gereken adam hiç gelmeyecekmiş sanki. Evden hiç çıkmıyorum. Sokağa hiç inmiyorum. Hiç uyuyamıyorum. Bütün günüm zihnimi yatıştırmakla geçiyor. Hiç konuşmuyor, hep susuyorum. Geçenlerde bulmaca çözerken öğrendim. Sobanın bile içi yanarken borudan "ti" diye ses geliyormuş. Benim içim komple gitti hala susuyorum moruk. Hala susabiliyorum. Kendime iyi bakmam gerektiğini söyledi doktor amca. Karaciğerde büyüme, solun borusunda daralma varmış. Nefes alırken göğsüme yumruk yemiş gibi hissediyorum. Bilmiyorum belkide hikayenin sonunu merak ettiğim için yaşamaya devam ediyorum. Biliyor musunuz eğer annem hayatta olsaydı şuan bu telefonu usulca kenara bırakıp kendimi altıncı kattan aşağı bırakabilirdim. Düşerken de muhtemelen dont cry şarkısını mırıldanırdım, veya lavie en rose... Her ne kadar tanrının bana kazık attığını düşünsem de inançlı bir insan olmaya çalışıyorum. Birşeylere inancın bittiğinde intihar en iyi dostun olur çünkü. Şimdilik tüm intihar metotlarını elimin tersiyle itip bekliyorum. Neyi ve kimi gerçekten bilmiyorum. Dedim ya olmuyor moruk, hiçbir şey olmuyor. Şu anılar da olmasa yüzyıllar önce ateşi icat eden insanoğlu cebinde niye çakmak taşısın ki zaten. Hatıralar ölen babanın ardından bıraktığı palto misali. Sen o koridora yaklaşıp o asılı paltoyu görünce elin sigaraya gidiyor işte. Başka bir bok gelmiyor çünkü elinden, elimden... Umutlarım bir bir asıyorlar kendini bu aralar. Ya bu dünya fazla dönüyor, ya da ben çok sarhoşum. Kitaplarım iş yapmaz, geleceğim uzaklardan orta parmağını gösterir, geçmişim peşimi bırakmaz, okul desen zaten langur lungur. Olmuyor moruk. Biliyor musunuz ben bazen çok özlüyorum boyumun bir metreye ulaşmadığı yılları. Çitosdan bedava çıkınca mahalleyi ayağa kaldıracak kadar sevinen biriydim, şimdi ne oldu bana, ne oldu bize ? Dut ağaçlarına çıkarken üstümüzün kirlenmesi pek de önemli değilken, şimdi kendimi boynuma doladığım kravatımla asmak da içimden gelmiyor değil hani. Salçalı ekmek yerken tebessüm eden bir millet, önündeki pilav tabağına bakınca ağlayası geliyor yediği kazıklar gelince aklına. Neyse... Ben yapamıyorum ama siz kendinize iyi bakın lan. Şimdi hoşçakalın...
