Annem, her hafta sonu beni leğende yıkadığında ağlardım. aradan on beş sene geçti. dün ellerimle yıkadım annemin ölüsünü. yine ağladım. suyun acımasızlığı değildir de mi bu? annemi yıkarken okyanus gibi titriyordum. Ben zaten toparlanamadım annemden sonra. toparlanamadım çünkü annemden sonra tıraşım uzadı, etlerim koktu, uçuklu dudaklarıma tuz bastılar görmeliydiniz. annemden sonra bulutlara kavuşmak istedim, artık annem yoktu gökyüzü kolayca korkuttu beni. oysa o varken yangınların üstüne yürürdüm. şimdi tek başıma bir alevim sanki. sönmüyorum. sönmüyorum. hiç sönmüyorum. galiba insan annesini kaybedince saldırıya uğramış gibi hissediyor kendini. annem, yağmuru çağıracak kadar güzeldi, şimdi ıslanmaktan korkuyorum...
