Farklı

Gece-5

Çığlık atmamla Yağmur'un ağzımı kapatması bir oldu. Nasıl ya? Saat 03.00 gösteriyordu. Peki bu, nasıl, ne zaman? Aklımı kaçırmadan neler olduğunu öğrenmeliydim!

"Bu saatte bu kim olduğunu bilmediğim çocuğun burada ne işi var??" adeta fısıldarken bağırdım. Gözlerimi sonuna kadar açtım ve ellerimi pençe gibi kıvırıp Yağmur'a baktım. 

Gerçekten sinirlenmiştim. Ve sinirlenince korkunç olabiliyordum.

Yağmur bir bana bir de salondaki çocuğa baktı. Bende kafamı salona çevirdim. Karanlıktan sadece benim boyuma yakın bir erkek olduğu görülüyordu. Dağınık saçları vardı. Çok,  çok kısa bir an, onun Baran olduğunu sandım. Hemen toparlandım ve bir cevap beklediğimi hatırladım. Yağmur'a döndüm. Kız sonunda ağzını açtı.

"Abla bu benim arkadaşım, Burak. Kendisi gelmek zorunda kaldı çünkü..."

Devam ettirmedi. Sinirlerim tekrar zıpladı.

"Adı ve ne olduğu beni ilgilendirmiyor! Neden burada bu saatte?" alçak sesle söylediğim için Yağmur biraz ürktü. Biraz değil,  baya ürkmesi lazımdı.

"Abla evden kaçması gerekti. Ailevi sorunları var ve evden sürekli kaçıyor-

"BANANE! Başka arkadaşı yok muymuş? Seninle ne alakası var bunun? Evden kaçması bile büyük bir suçken, birde senin yanına mı geli-

Yağmur'un yanaklarının parladığını, hatta sessizce ama şiddetli bir şekilde ağladığını görünce sustum. Aslında gizli bir şeyler yapsa, beni uyandırmazdı. Yine de kim olsaydı benim gibi tepki verirdi.

Annemlerin uyanmamasının nedeni en arka odada yatıyor olmalarıydı. Burdan bağırsam dahi sadece birazcık duyulabilirdi.

Burak olacak meymenetsiz ayağa kalktı. Biraz geç oldu ama zahmet ettiniz beyefendi.

"Ben gerçekten çok özür dilerim. Sizi böyle rahatsız etmek istememiştim. Ama mecbur kalmasam, Yağmur'un evine gelmek aklıma dahi gelmezdi."

Çocuğun hayli etkileyici bir sesi vardı. Beni azıcık sakinleştirmişti, azıcık. Çok ufak bir parça işe yaramış olsa da karşıdaki koltuğa oturabilecek kadar iyiydim. 

"Bana tam olarak neler olduğunu anlat."

Burak ağzını açtığında "Sen değil, Yağmur." dedim.

Yağmur gözlerini silip çaprazıma oturdu.

"Burak benim en iyi arkadaşlarımdan biri. Ailevi sorunları olduğunu, ailesinin sürekli kavga ettiğini de biliyordum ve evden kaçtığını da. Hep Serhat'ların evine giderdi ama bugün Serhat evde değilmiş. Bu yüzden dışarıda kalmış. Çok mecbur olduğundan teklif etti ve bende kabul ettim."

Tamam, kabul edilebilir gibi görünse de yeterli değildi.

"Yakın arkadaşım dedin. Nereden ve ne kadar yakın bir arkadaşın bu?"

"Üç senedir aynı sınıftayız. Hep bana destek oldu. Ben onun en zorlu anlarında yanında oldum, o da benim. Şu anda onu yalnız bırakırsam, bu dostluğun ne anlamı kalır?  Çok üzgünüm abla. Ne yapacağımı bilemedim ve seni uyandırdım. Ne olur bize yardım et. Sadece bu gecelik."

Tamam, bu gerçekten kabul edilebilirdi. Burak'ın yüzüne baktım. Serseri bir tipi yoktu. Aydınlık bir anda görseydim şirin bile olabilirdi. Aklına bir şey gelmiş gibi bir ifadeye büründü ve "Sabah çok erkenden kalkıp sessizce evden ayrılırım. Bir daha olmayacak söz veriyorum. Geldiğimi bile anlamayacaksınız zaten." diye hızlı hızlı konuştu. Onun da durumdan memnun olmadığını anladığım anda bütün şüphelerim kayboldu.

"Şu kanepeyi beğendin mi?"

Yağmur'un ve Burak'ın aynı anda gülümsemesi hoşuma gitti. Gerçekten dost olabilirlerdi. Ya da birbirlerini seviyorlardı. Bu ihtimali derhal gözden çıkardım çünkü Yağmur'un daha bu yaşta o işlere karışmasını istemiyordum. Liseye girdikten sonra istediğini yapabilirdi.

Çarşafı kanepeye gerdikten sonra yastığı da baş ucuna koydum. Battaniyeyi kenarına attım ve Burak'a baktım. İyi bir çocuğa benziyordu. Ailesinden çekmeseydi keşke.

"Hazırladığın için tesekkurler Derin abla. Sana iyi geceler."

"Sana da iyi geceler."

Yağmur odasına gitmişti. Bende odama gittim ve saatin 04.30 olduğunu gördüm. Ah, nerden çıkıp uykumu mahvetmişti bu?

Yorganı üzerime çektim ve sanırım yastığa başımı koyduğum an uyudum.

Vaay kendime bile şaşırdım! Bir günde iki bölüm! Kısa kısa da olsa sizi merakta bırakmadım :) Biraz geç oldu herhalde yarın okursunuz bu bölümü. İyi okumalar, oyları unutmayalıım :D