the story of our life (mika reyes and ara galang)

Chapter 57

Chapter 57

Ara's POV

hindi ako matigil sa iniisip ko, bakit ganito? I told Alex na okay lang sakin na pumunta sa engagement party ni cienne, it's just one night with them. one night again with her. batangas trip ni cienne na magparty, beach party. kasi beach wedding rin daw ang gusto nila. hindi ba sila nagsasawang magbeach? hay.

kamusta na kaya siya? hindi ko siya nakikita after the night we talked. sabi ni cienne, okay naman si mika. or I must say, she's trying to be okay.

napatingin naman ako nang sa bandang kaliwa ko nang hawakan ako ni alex sa lap ko.

alex: relax, I thought you're okay?

yeah! I thought so, kagabi pinag-usapan na namin ang pwede kong makita. matagal na ring hindi nagsasabi si cienne about kay mika, hindi ko alam kung sinasadya niya ba to or hindi? ang alam ko lang she's doing fine daw? is she with someone na? may kapalit na ba ko? late na ba ko kung babalik pa ko sakanya. ganon na lang ba yon sakanya. maybe hindi na niya ko talaga mahal.

alex: i said, relax.

nakatulala lang pala ako sakanya, nakasmile siya. kahit tong babaing to, walang sinasabi sakin about kay mika. kagabi na lang namin siya napag-usap ulit.

wala namang mangyayare kung mag iisip lang ako. kaya naman nag smile na lang ako.

ara: nagrerelax naman ako, hindi ko lang talaga kayang mawalan nang iniisip.

nagsmile na lang ulit siya at nagfocus sa pagdadrive, medyo malayo pa naman kami. nagheadset na lang ako. hindi naman sa ayaw kong kausap si alex, I want to be alone for awhile. babalik pa ba ko sakanya? kaya ko bang patawarin ulit ang nagawa niya. pero hindi eh, ang sakit pa rin.

yung taong mahal mo, yung pinagkatiwalaan mo. sinaktan ka sa huli. pano ko masesecure na hindi na niya ko ulit sasaktan? na hindi na niya ako lolokohin. na ako lang talaga ang mahal niya. na ako lang. ang dami kong nararamdaman. pero mas nangibabaw ay yung mahal ko siya, pero ang sakit lang.

****

ramdam kong may yumuyugyog sa balikat ko, nakapikit pala ko. nakatulog, hindi ko namalayang nakatulog ako sa kakaisip. pagmulat ko, agad bumungad ang mukha ni kim.

napaatras naman ako. si alexx ang kasama ko ah, bakit si kim ang nasa harap ko.

kim: wag kang manglalait papabalikin kita san ka man nang galing.

napalingon ako sa kaliwa ko, wala na si alex, pero nasa likod. kinukuha ang gamit namin. bigla na lang ulit akong lumingon kay kim nang hawakan niya ang balikat ko.

kim: wafs, namiss kita.

sa nakita kong reaction nang mukha ni kim, may lungkot ito, sabagay hindi kasi rin ako nagpakita sakanya. at naluluha pa ang luka. lumabas na ko nang kotse. niyakap ko siya.

ara: sorry wafs, sorry. namiss din kita.

hinigpitan niya ang yakap niya sakin. sumubsob sa balikat ko. alam kong umiiyak to, ang drama lang. medyo naluluha na rin ako. pinigil ko na lang. kinusot niya ang mata niya sa mga balikat ko.

ara: andito na ulit ako, wag kang mag alala babawi ako.

hindi siya umimik. pareho na lang kaming nagulat nang magsalita si alex. pagkakita namin sakanya ay parang may meaning ang mga tingin.

alex: baka one day kayo ang magkatuluyan ha?

nagkatinginan kami ni kim, actually hindi pa kami nagbibitiw sa pagkakayakap namin simula nang magyakap kami. pareho kaming napabitaw kaagad, yung tipong hindi mo inaasahang magyayakapan kami nang ganon.