the story of our life (mika reyes and ara galang)

Chapter 56

Ara's POV

theraphy time for me, may 2 weeks na rin since i left in the hospital. I was doing good, at first mahirap. Yung gusto ko nang sumuko. My knees have support in two months time magiging maayos na rin ang aking paglalakad hindi sa may saklay ako or what, support lang. Hindi lang tuwid ang paglalakad. My shoulders are doing fine, almost narorotate ko na rin ito nang maayos. All my physical feature are doing good. I must say, mabilis ang progress ko. But..

Yes but, my heart still in pain. Still wounded. After mika and I talked in the hospital I never seen her. Not that see doesn't want to see me. Ako ang may ayaw. Ako ang hindi nagpapakita sakanya. For a good reason, I want to forget all the things. I never regret saying the things in our last encounter. Medyo gumaan sa pakiramdam ko. Yung may nabunot na kahit konting sakit sa mga nararamdaman ko.

Im here with alex, siya ang kasama ko this past few weeks. May communication naman kami ni cienne, si cienne lang ang nakakausap ko sa mga bullies. Para hindi sila mag alala although si mika ay kinukulit siya almost tumira na sa bahay nila walang sinabi si cienne sakanya. She understands me. Swerte ako sa mga babaing nainvolve sa buhay ko ngayon.

Alex: ara, let's go inside. Then will lunch later sa resto mo.

Ara: no, nakakasawa naman don.

Pag iwas ko syempre, never na naming napag usapan si mika. Hindi niya alam nung gabing dumating siya sa hospital ay nakapag usap na kami. I know every other nagpupunta si mika sa resto. Lagi siyang nasa bahay ko past days. Si kuya jun ang nagcontact sakin nang mga information na yon. Sila kuya muna ang tumira sa bahay ko para hindi sila mahirapan. Sila kasi ngayon ang nag aasikaso nang business ko dito sa Manila, hindi sila nagalit kay mika. Hindi nila alam kung anong nangyari samin. Ang alam lang nila i was so drunk that night and i had that accident. Alam din nilang naghiwalay kami ni mika. For some reason, hindi ko pinaalam sakanila. For the fact i should be honest with them kung ano nangyari, but i choose to lie. I guess ayaw kong magalit sila kay mika. Ayaw kong pati sila magalit sakanya. Hindi ko naman kaya na makitang kinamumuhian siya nang mga taong nakapaligid sakin. Just that i said, i still love her. That's why i did that things.

Nagsmirk naman sakin si alex, alam naman niyang hindi pa ko handang makita ulit si mika. Kung tatanungin nyo, mahal ko pa rin siya. I just can't accept the fact na babalik pa ko sakanya after what she did to me.

Alex: alright, sa iba na lang.

Pumasok nanaman kami. Nag simula na ang theraphy ko. 3-4 hours lang naman. Si alex lang ang nagpupush sakin na wag sumuko.

Alex's POV

tinitignan ko ngayon si ara habang nagte-theraphy siya. Hirap na hirap siya nung una. Almost awayin niya na yung mga tumutulong sakanya. Naging mainitin ang ulo niya first week nang theraphy, hindi ko naman siya masisi. She's frustrated, sobrang nasasaktan, yeah! I can still feel she love mika.

Since the night nung abutan ko sila, never niyang binanggit si mika. Sinabi lang niya paghinahanap siya ni mika ay ayaw niya muna itong makita.

May "muna" so she' taking her time.

Never kong binanggit kay mika kung nasan si ara. Kahit ilang beses na siyang lumuhod sa harap ko magmakaawa. Naaawa na ko sakanya. Awang awa. She suffer too much. Pinilit ko na lang munang si jeron ang mag alaga sakanya. Pinilit ko rin magkaron ang communication kela kim, although hindi kami ganun kaclose.

Ang hirap nang situation ni ara at mika sa ngayon. Hirap kaming mag adjust, we want them back. Pero pano? Yung isa sakanila pilit nang kinakalimutan ang isa. Pilit binubura ang lahat.

I guess more time pa para sa lahat nang ito. Maybe in time sila pa rin, or maybe not. Hindi ko masasabi. Isa lang ang dapat mangyare kung gusto pa niyang mabawi si ara, ay ang kumapit at huwag mawalan nang pag asa.