How I chose to survive

(10)I like your lips

Το πρωί πήγα σπίτι... Δεν βρήκα κανέναν στον δρόμο μου.

Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. Άκουγα μουσική και σκεφτόμουν...

Η ζωή μκυ είναι ένα χάος. Έχω μπλέξει για τα καλά.

Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου. Το παίζω σκληρή, αλλά γαμώτο μακάρι όντως να ήμουν..

Η πόρτα χτύπησε. Δεν μίλησα για να μην μπει κανείς. Άλλα όποιος και να ήταν αποφάσισε να μπει έτσι οι αλλιώς.

"Αλέξα, εδώ είσαι; Γιατί δεν μίλησες;" άκουσα τη φωνή του Φίλιππου.

"Ίσως επειδή ήθελα να μείνω λίγο μόνη" λέω αλλά είχε ηδη κάτσει στην άκρη του κρεβατιού.

Με κοιτούσε όσο ήμουν ξαπλωμένη. Χάιδεψε το μάγουλό μου.

"Νομίζω πως χρειάζεσαι κάποιον. Αρκετά δεν έμεινες μόνη; Αρκετό καιρό δεν απαρνιέσαι τους πάντες;" λέει και σκουπίζει τα δάκρυα μου...

"Πώς; Και ποιον; Βασικά δεν είμαι μόνη, έχω φίλους. Και αν νομίζεις οτι θα σε εμπιστευτώ επειδή με βοήθησες πριν, είσαι πολύ γελασμένος. Δεν ξέρω τίποτα για σένα" του λέω και κάθομαι οκλαδόν.

"Ωραία. Θα σου πω κάποια πράγματα για μένα. Αλλά....θα υποσχεθείς ότι θα μου πεις κι εσύ για σένα" λέει χαμογελώντας.

"Δεν υπάρχει περίπτωση..εγώ δεν κάνω διαπραγματεύσεις" του λέω και γελάω

Εκείνος κάνει μια έκφραση σαν να λέει " Κρίμα τότε δεν θα σου πω".

Τον κοιτάζω λίγο. Πφφ γιατί θέλω τόσο πολύ να μάθω γι'αυτόν;

"Χαχα σοβαρά τώρα;". Κουνάει καταφατικά το κεφάλι το κεφάλι του.

"Όκει ντίαλ" λέω και τον κοιτάζω με περιέργεια.

"Λοιπόν με λένε Φίλιππο Ροδινού. Είμαι 22. Ξέρω τον πατέρα σου επειδή είναι φίλος με τον δικό μου. Έχω έναν μεγάλο αδερφό και μια μεγάλη αδερφή. Ήθελα να γίνω κάτι σαν bodyguard οπότε αυτή η δουλειά μου κάνει. Εκτός από την σπαστικιά και απρόσεκτη κοπέλα που πρέπει να προσέχω" λέει και χαμογελάει.

Τον χτυπάω στον ώμο με το καλό μου χέρι και εκείνος γελάει.

Ο βλάκας με έκανε να χαμογελάσω.

"Αυτό το χαμόγελο θέλω να βλέπω στα χείλη σου" μου λέει και χαϊδεύει με τον αντίχειρά του το κάτω χείλος μου.

Το επόμενο που έγινε; Εεε ναι...φιλιόμασταν παθιασμένα στο κρεβάτι.

Δάγκωσε το χείλος μου και μετά η γλώσσα του γλίστρισε στο στόμα μου. Με χάιδεψε στο σβέρκο και μετατόπισε τα χείλη του στο λαιμό μου.

Μισώ που το παραδέχομαι, αλλά η επαφή αυτή είναι τέλεια...

Τώρα το χέρι του βρισκόταν στη μέση μου.

"Φίλιππε;" άκουσα τη φωνή του αδερφού μου.

Ο Φίλιππος απομακρύνθηκε. Με φίλησε απαλά ξανά, χαμογέλασε και βγήκε από το δωμάτιο.

Έμεινα εκεί...να ακουμπάω τα χείλη μου νιώθοντας ακόμη τα δικά του πάνω μου.

▪ ~ ▪ ~ ▪ ~ ▪ ~ ▪

Χέλλοου

Λοιπόν 2 μερες εμειναν...ελατε να κλαψουμε μαζι...

😭😭

Αυτα αγαπες τα λέμε σύντομα ❤❤