How I chose to survive

(20) Ντίνο ωωω Ντίνο

Αφού φάγαμε βραδινό από τον μπουφέ του ξενοδοχείου είπαμε να αλλάξουμε και να βάλουμε ρούχα για να βγούμε.

Δεν θα πηγαίναμε κάπου απίστευτα. Εξάλλου δεν ήρθαμε για να βγούμε.

Έβαλα ένα φόρεμα και τις μπότες μου και αφού βάφτηκα έπιασα το κινητό μου για να ενημερωθώ λίγο.

Τα παιδιά ετοιμάστηκαν και φύγαμε. Το μπαράκι που πήγαμε ήταν μικρό και είχε αρκετό κόσμο.

Καθίσαμε σε ένα τραπέζι στην γωνία και παραγγείλαμε κάτι να πιούμε.

"Γιάννη;"

"Ντίνο;"

"Σνιαφ σνιαφ"

Ναιπ! Αυτή ήμουν εγώ. Μα δεν μπόρεσα να κρατηθώ! Έπρεπε να το πω...

Τα δύο αγόρια με κοίταξαν περίεργα κι εγώ κοίταξα αλλού ρολάροντας τα μάτια μου.

"Πώς κι από' δω;" ρωτάει το ξένο αγόρι.

"Τριήμερο με την παρέα μου, εσύ;" λέει ο Γιαννης

"Εγώ έπιασα δουλειά εδώ κοντά" απαντά ο άλλος.

"Μάλιστα. Γιατί δεν κάθεσαι μαζί μας;" λέει ο Γιαννης

Wait my dear friend...did you ask me? I don't think so!

"Αμέ" λέει ο περιβόητος Ντίνος.

"Ποιο είναι το γκομενάκι;" ρωτάει

Τον αγριοκοιτάζω...

"Αν με ξαναπείς έτσι τη γάμησες παλιομαλάκα" τον ενημερώνω.

"Ουυυ. Άγρια μ'αρέσει"

"Μάλλον δεν παίρνεις από λόγια. Ας δούμε από πράξεις πως τα πας" λέω και πάω να σηκωθώ.

Το χέρι του Γιάννη με σταματά.

"Ήρεμα! Ντίνο αυτή είναι η Αλέξα. Το αστέρι μου" λέει ο Γιάννης.

"Μμμμμ ωραιο το αστέρι σου" λέει και μου κλείνει το μάτι.

Ααααα... Δεν θα τα πάμε καλά..

Τον αγριοκοιτάζω ξανά.

"Μου φαίνεται τον τρώει ο κώλος του τον φίλου σου" λέω και κοιτάζω τον Γιάννη.

Εκείνος ξεροκαταπίνει και προσπαθεί να αλλάξει θέμα για να ηρεμήσει το κλίμα.

Η ώρα πέρασε γρήγορα και είπαμε πως ήταν ώρα να γυρίσουμε πίσω.

"Λοιπόν τι λες; Θα μου δώσεις τον αριθμό σου αγριόγατα;" λέει πάλι ο Ντίνος.

"Άντε από'δω ρε. Δεν σφάξανε." λέω και τον προσπερνάω.

Υπάρχουν κάτι μαλάκες ώρες ώρες να τους γαμήσεις στο ξύλο ειναι!

Όχι σαν τον Φίλιππο εε;

Τι;

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και αφού κάτσαμε όλοι λίγο στο μπαλκόνι, που έκανε ψώφο, καπνίσαμε και μπήκαμε μέσα για ύπνο.

Ξάπλωσα και σκεφτόμουν τον Φίλιππο.

Έφυγα τόσο βιαστικά...

Μα όλα αυτά που κάνει με εκνευρίζουν απόλυτα.

Και όσο κι αν δεν θέλω να το παραδεχτώ μου φαίνεται κάποιος να νοιάζεται τόσο πολύ...και για τις μαλακίες που κάνω....Γιατί νοιάζεται...