How I chose to survive

(34) It's wrong but I need it

~ Flashback~

Αλέξα P.O.V.

Μπαίνει μέσα στο δωμάτιό μου σαν να μην συμβαίνει τιποτα.

"Θέλω να μιλησουμε" λέει

Εχεις το δικαιωμα να θες κατι απο μένα;

"Κι εγώ θελω να φυγεις, αλλά ακομη περιμενω" της επιτιθεμαι

"Αλεξάνδρα, ξερω πως αυτο που έκανα ήταν φριχτο. Το λιγοτερο που σας αξιζε ήταν να σας το πω πρόσωπο με πρόσωπο και οχι να αφήσω ενα αθλιο γράμμα. Συγγνώμη"

Σηκωνομαι ορθια.

"Είναι πολύ αργα για μενα για να σε συγχωρεσω και να γυρισουμε στα παλια. Για τεσσερα χρονια σχεδον ήμουν μπλεγμενη στα ναρκωτικά, έπινα... έκανα ο,τι δεν μπορει να φανταστει το μυαλο σου. Όλα αυτά εξαιτιας σου! Τον τελευταιο ενα μηνα περιπου είχα επανελθει στο κανονικο. Ήμουν ευτυχισμένη γαμωτο μου! Και μετα γυρισες. Μου ζητας να σε συγχωρεσω! Σκεψου λιγο και καποιον αλλον περα απο τον εαυτουλη σου. Για μια φορα στη ζωή σου υποχωρησε...Φύγε. Ασε με να νιώσω λιγο χαρουμενη. Δεν νομίζεις πως μου αξιζει; Δεν νομίζεις πως μου το χρωστας; Το μονο που ζηταω ειναι λιγη ευτυχια..." λέω θυμωμενη και νιώθω να πληγωνομαι όλο πιο πολυ.

Δεν μπορει ουτε αυτο να κανει; Δεν μπορει ουτε να με αφησει; Δεν θα ειναι η πρωτη φορα...

"Αλεξάνδρα θα ηθελα πολυ να καταλαβεις ποσο εχω μετανιωσει. Αλλα αν το να φύγω θα σε κανει ευτυχισμενη...αυτο θα κανω"

Περιμένει να μετανιωσω αλλα δεν βγαζω λεξη.

Ανοίγει την πόρτα και φεύγει.

Όταν ακούω την εξωπορτα να ανοίγει και να κλείνει ξεσπάω σε κλαμματα.

Πετάω ο,τι έχει πανω το γραφείο μου και πλεον κλαιω εντονα...

Ανοίγω το συρτάρι και το κοιταω. Το πιανω και το σκεφτομαι...αλλα δεν γαμιεται...ετσι ισως ξεχασω λιγο.

Ανοίγω την καινουρια συριγγα και το μπουκαλακι με το υγρο.

Γεμιζω την συριγγα και την αφήνω πανω στο τραπεζι. Ψάχνω για ενα κορδονι...

Βρισκω μπροστα μου μια υφασματινη ζωνη και δενω το χέρι μου.

Πιάνω ξανά την συριγγα...τι έχω να χασω;

Βυθιζω την βελονα στο σημειο που βλεπω την φλεβα μου καλυτερα.

Πιεζω και το υγρο ρεει μέσα μου. Γινεται ενα με το αίμα μου...

Βγαζω την βελονα και καθομαι στο πατωμα.

Δεν μπορω να κουνηθώ αλλα δεν χάνομαι..τουλάχιστον οχι ακομη...ίσως να μην το έκανα σωστα...

Τωρα οντως έφυγε;
Ήταν τόσο απλο τελικα;

Θελω καποιον να με παρει αγκαλια...
Θέλω εκείνον να με παρει αγκαλια.
Να μου χαϊδεύει τα μαλλιά οπως κανει
Να του ζητήσω συγγνώμη για τη συμπεριφορά μου.

Κλείνω τα μάτια μου για λίγο.

Και ναι νιώθω να χάνομαι. Και ειναι ωραια...γιατι δεν σκεφτομαι. Αυτές οι σκέψεις που δεν φεύγουν απο το μυαλο μου και που τα βραδια γινονται εφιαλτες και με τρομαζουν.

Για πρωτη φορα νιώθω τόσο ελευθερη....

Λίγες ωρες μετα ανοίγω τα μάτια μου...τόσο κρατησε;

Κατι ήταν κι αυτο...

Σκεφτομαι τον Φίλιππο. Σηκώνομαι με λιγη δυσκολια αλλα προσπαθώ πολυ και κατεβαίνω στο γκαράζ.

Μπαινω στο τζιπ και ξεκιναω προς το σπίτι του.

Τον αγαπω παρα πολυ.

Συγγνώμη αγαπη μου, συγγνώμη...Δεν μπορω να σε χασω.

Έτρεχα οσο μπορούσα για να τον βρω.
Μετά;
Ενας εκκωφαντικος ηχος.
Και....το απολυτο μαυρο.
Τι εγινε;

ΠΡΟΣΟΧΗ!

Σημαντικο!

Σε καμια περίπτωση δεν υποστηριζω ουτε ενθαρρυνω τα ναρκωτικά! Τα γραφω καθαρά για λογους της ιστοριας...

Τα ναρκωτικά μας καταστρεφουν και μας κανουν αδυναμους. Εμεις πρεπει να αποδειχθουμε δυνατοι ακομη και αν οι καταστασεις ειναι δυσκολες.

Ειναι η ευκολη και θανατηφορα λυση. Στο τελος θα μετανιωνουμε και θα ειναι αργα.

ΜΑΚΡΙΑ απο τις ναρκωτικες ουσιες και την υπερβολικη καταναλωση αλκοολ. Όλα αυτά μας βλαπτουν και μας οδηγουν στον θανατο. Η ζωη ειναι ωραια...δύσκολη σε καποιες περιπτωσεις αλλα ωραια! Και μην ξεχνατε δεν είστε μονοι. Ακομη κι αν ετσι νιωθετε, δεν είστε.