How I chose to survive

(21)Snowball

Φίλιππος P.O.V.

Οδηγούσα πολλή ώρα ώσπου τελικά φτάσαμε στο ξενοδοχείο που θα μέναμε.

Μακάρι να ήταν μαζί μας και η Αλέξα. Θέλω τόσο πολύ να την γνωρίσω, να την παρηγορήσω, να της πω πως δεν είναι ανάγκη να φέρεται έτσι...να την πάρω μια αγκαλιά...

Η φωνή του Αντώνη με έβγαλε από τις σκέψεις μου.

"Σε ποιο δωμάτιο είμαστε;" ρώτησε με τους σάκους μας στα χέρια του, όσο εγώ έπαιρνα τα κλειδιά του δωματίου.

"Εεε ναι...στο 198" λέω και πηγαίνουμε προς το ασανσέρ.

Ωραίο ήταν το ξενοδοχείο...λιτό και φιλόξενο με τη ζέστη που προσέφερε σε αντίθεση με το κρύο που επικρατούσε έξω.

Ανεβήκαμε στο δωμάτιο κα ανοίξαμε την πόρτα.

Μια χαρά δωμάτιο!

Δεν μπόρεσα παρά να σκεφτώ πώς θα ήταν να το μοιραζόμουν με την Αλέξα. Γαμώτο. Αυτή η κοπέλα μου εχει μπλοκάρει το μυαλό στο να την σκέφτομαι.

Πού να είναι τώρα;
Με ποιους;
Τι να κάνει;

Ερωτήσεις που γύριζαν στο μυαλό μου.

"Ας ξεκουραστούμε καλύτερα. Έιναι και αργά. Αύριο συνεχίζουμε" άκουσα τον Αντώνη να λέει.

Έχει δίκιο.

Τόσες ώρες οδηγούσα...καλύτερα να ξαπλώσουμε.

Έκανα μπάνιο, έβαλα μια φόρμα και έπεσα με δύναμη στο ένα από τα μονά κρεβάτια.

"Όταν ξαπλώσεις, σβήσε το φως" είπα στον Αντώνη και έκλεισα τα μάτια μου.

Καληνύχτα Αλέξα, Όπου και να είσαι..

Αλέξα P.O.V.

"Αλέξα ξύπνα! Δεν ήρθαμε εδώ για να κοιμάσαι όλη μέρα" ένιωσα τη Χρύσα να μου φωνάζει και να με ξεσκεπάζει.

ΌΧΙ ΜΗΝ ΜΕ ΞΕΣΚΕΠΑΖΕΙΣ ΓΑΜΩΤΟ!

Αλλά πλέον ήμουν χωρίς παπλώματα.

Θα σε εγώ καλά. Θα δεις...

Σηκώθηκα με τα χίλια ζόρια, πλύθηκα και ετοιμάστηκα να βγούμε έξω.

Πριν βγω άρπαξα ένα κρουασάν με γαλοπούλα τυρί και μαρούλι από το μπουφέ. Γέμισα και ένα ποτήρι με καφέ.

Οι άλλοι με κοιτούσαν καλά καλά. Εεε τι να κάνω ρε παιδιά που πεινάω ο άνθρωπος!

Βγήκα έξω στο χιόνι και έκατσα σε ένα παγκάκι.

Όταν το κρουασάν μου τελείωσε άναψα ένα τσιγάρο και ήπια τον καφέ μου.

Με την ησυχία μου εγώ...

Σηκώθηκα για να πέταξω τα σκουπίδια μου όταν μια χιονόμπαλα προσγειώθηκε στην πλάτη μου με δύναμη.

Γυρίζω απότομα και βλέπω τον Κώστα να γελάει.

Τη γάμησες, σκέφτομαι.

Πετάω γρήγορα τα σκουπίδια στον κάδο σαν πολιτισμένος άνθρωπος...χαχα ούτε καν όμως!

Με τα χέρια μου φτιάχνω μια μπάλα χιονιού.

Για να μην σας τα πολυλογώ βρεθήκαμε να παίζουμε χιονοπόλεμο οι τέσσερις μας σαν ανώριμα εφτάχρονα παιδάκια.

Φτιάχνω μια μπάλα και την πετάω σε ένα σώμα χωρίς να δω ποιος είναι.

Το σώμα γυρίζει και...εεε οχι! Δεν το πιστεύω αυτό!

"Φίλιππε;"

"Αλέξα;"

Ποιος θα πει τώρα το σνιαφ σνιαφ...

Κανένας

Γιατί;

Γιατί έχουμε κοκαλώσει και οι δύο στις θέσεις μας κοιτώντας κατάματα ο ένας τον άλλο.

▪ ~ ▪ ~ ▪ ~ ▪

Γεια σας...

Πώς πάει ? Εγω σήμερα είχα μια πολυ ωραια Κυριακη..

Αυριο βεβαια εχουμε σχολειο οποτε ναι...

Ελπίζω να είστε ολοι καλα και να ξέρετε κι εσεις που ισως αυτον τον καιρο τα πραγματα να είναι δυσκολα, όλα θα φτιαξουν.

Ελπίδα και πεισμα χρειαζεται.

Τα λεμε στο επόμενο κεφ ❤❤