How I chose to survive

(19) I owe him

Το ταξίδι διήρκησε αρκετές ώρες. Με τα παιδιά λέγαμε διάφορα για να περάσει η ώρα όσο ακούγαμε μουσική.

Το ξενοδοχείο που θα μένουμε είναι το πιο κοντινό στα χιόνια και είναι απλό, όπως το ήθελα...

Είχαμε κλείσει τετράκλινο δωμάτιο.

Φτάσαμε αργά οπότε τώρα θα αράξουμε για ξεκούραση και από αύριο η περιπέτεια.

Έφτιαξα κάποια πράγματα και έβαλα πιτζάμες. Αν και έξω είχε χιόνι η θερμοκρασία μέσα ήταν πάνω από 25 βαθμούς γι'αυτό έβαλα ένα ραντάκι και ένα σορτς για να κοιμηθώ.

Κάτσαμε όλοι μαζί μέχρι τις 12:00 και ύστερα πέσαμε ξεροί για ύπνο.

Το επόμενο πρωί σηκωθήκαμε κατά τις 9:00 π.μ.

Ήπιαμε καφέ στο δωμάτιο και μετά ένας ένας θα άλλαζε.

Σηκώθηκα για να πάω στην τουαλέτα και τότε ένιωσα ένα χέρι να χτυπάει τον κώλο μου.

Γύρισα και είδα τον Κώστα να χαμογελάει πονηρά.

"Αν δεν θες να συμβαίνουν αυτά μωρό μου μην εμφανίζεσαι μπροστά μου με ένα σορτσάκι που φαίνεται ο μισός σου κώλος" λέει χαμογελαστός.

"Κώστα κοντά τα χέρια σου αν δεν θες να τρέχεις σε νοσοκομεία μ'ακούς; Ό,τι γουστάρω θα φοράω" του απαντώ και μπαίνω στο μπάνιο.

Έβαλα ένα ζευγάρι χοντρά ρούχα, τις μπότες μου, γάντια και ένα διακριτικό κασκόλ στον λαιμό μου.

Όταν πια ήμουν έτοιμη απλά περίμενα και τους άλλους να ετοιμαστούν.

Το χιόνι έφτανε μέχρι τα γόνατά μου. Με δυσκολία περπατούσα τριγύρω.
Ο Κώστας και η Χρύσα πήγαν για σκι.

Εγώ κάθισα σε κάτι παγκάκια βλέποντας ανθρώπους να συμμετέχουν σε διάφορες δραστηριότητες.

"Ορίστε" είπε ο Γιάννης και μου έδωσε ένα ποτήρι από αυτά για να μην κρυώνει το περιεχόμενο, με ζεστή σοκολάτα.

"Ευχαριστώ" είπα και του έδειξα να κάτσει δίπλα μου.

"Ωραία είναι εδώ εε" λέει και πίνει από τη σοκολάτα του κοιτώντας τριγύρω.

"Ναι είναι" λέω και φέρνω την δική μου κοντά στα χείλη μου.

"Τι σε προβληματίζει Αλέξα;" με ρωτάει και γυρνάει να με κοιτάξει.

"Τίποτα Γιάννη, τι εννοείς;" ρωτάω πίσω κάνοντας την ανήξερη για να αποφύγω την συζήτηση.

"Αλέξα...είσαι η κολλητή μου και ξέρω πότε έχεις κάτι, άσχετο που δεν μιλάω και το παίζω σκληρός μαλάκας"

Τον Γιάννη τον ήξερα πριν γίνουν όλα αυτά με τη μαμά μου. Ήμασταν παιδικοί φίλοι. Κάποια στιγμή εκείνος έφυγε αφήνοντάς μου ένα χαρτί με μια διεύθυνση λέγοντας:

"Αν ποτέ με χρειαστείς θα με βρεις εδώ. Μην με προδώσεις Αλεξάνδρα"

Και ύστερα χάθηκε. Έφυγε γιατί οι γονείς του ήταν πολύ συντηρητικοί και εκείνος ήθελε ελευθερία...

Ποτέ δεν το πέταξα το χαρτί. Ποιος να το περίμενε πως θα ερχόταν η μέρα που θα χρησιμοποιούσα αυτό το χαρτί.

Κι όμως μια μέρα μετά την "απόδραση" της μαμάς μου βρέθηκα να χτυπώ την πόρτα μιας αποθήκης...

Όταν με είδε στο κατώφλι με αγκάλιασε σφιχτά κι εγώ κατέρρευσα στην αγκαλιά του.

Με ενθάρρυνε και με προστάτευε. Λίγο καιρό αργότερα έγινα μέλος της ομάδας του.

Ήμασταν εγώ, ο Κώστας, η Χρύσα και ο Μιχάλης ο οποίος τελικά έφυγε.

Ήταν αυτός που με βοήθησε. Αυτός με έκανε να αλλάξω.

Τώρα θα πείτε:" Μα σε μεταμόρφωσε σε άκαρδο τέρας"

ΟΧΙ! Αν δεν με βοηθούσε θα είχα διαλυθεί σε εκατομμύρια μικρά κομμάτια.

Εκείνος όμως με προστάτευσε.

Και αυτό θα του το χρωστάω μια ζωή. Τον Γιάννη τον έχω σαν μεγάλο μου αδερφό.

Είναι ο λόγος που δεν έπεσα σε κατάθλιψη, ο λόγος που ακόμη βρίσκομαι στα πόδια μου...

▪ ~ ▪ ~ ▪
Hey there ❤

Τι κάνετε ?

Ελπιζω να σας άρεσε το κεφ 😍 Τα λεμεε 💜