How I chose to survive

(24)Finally

Γύρισα το σώμα μου έτσι ώστε να μπορώ να τον κοιτάζω.

"Εννοώ δεν ήμουν πάντα κακιά, απόμακρη και σκύλα, όπως είμαι τώρα" του λέω και κοιτάω τα σεντόνια.

"Δεν είσαι σκύλα Αλέξα. Όμως τι ήταν αυτό που σε έκανε να αλλάξεις; Ξέρεις να γίνεις αυτή που είσαι τώρα..." είπε και ύστερα με ρώτησε.

Ήμουν έτοιμη να ανοιχτώ σε κάποιον. Μάλλον όχι. Ήμουν έτοιμη να ανοιχτώ σε εκείνον.

"Ήμασταν μια ευτυχισμένη οικογένεια. Ξέρεις πλούσιοι, ευτυχισμένοι, έτσι τουλάχιστον πίστευε ο έξω κόσμος. Ακόμη κι εγώ. Είχα την εντύπωση πως ήταν ολα μέλι γάλα. Πόσο λάθος ήμουν..." είπα σε εκείνον αλλα πιο πολύ τα έλεγα στον εαυτό μου.

Σήκωσα το βλέμμα μου και τον είδα να με κοιτάει σαν να μου λέει να συνεχίσω.

Συγκράτησα ένα δάκρυ και συνέχισα.

"Μια μέρα όταν γύρισα από το σχολείο χαρούμενη, πήγα στην κουζίνα για να δω την μαμά μου. Εκείνη δεν ήταν εκεί. Υπέθεσα πως θα είχε πάει για ψώνια και έτσι ανέβηκα στο δωμάτιό μου. Άφησα την τσάντα μου στο πάτωμα και πήγα στο γραφείο μου. Εκεί βρήκα ένα χαρτί, βασικά ένα γράμμα." σταμάτησα και πηρα μια ανάσα.

"Το άνοιξα. Ξέρεις τι εγραφε; Πώς να ξερεις; Έλεγε πως έφυγε. Έφυγε για πάντα. Πως δεν μπορουσε να αντέξει άλλο την καθημερινότητα της εδώ. Πως μας αγαπάει, αλλά θέλει να ακολουθήσει το όνειρό της. Και ξέρεις ποιο είναι το γελοίο; Το γελοίο είναι πως μας ευχήθηκε μια ευτυχισμένη ζωή. Χα!" είπα και δεν μπόρεσα να κρύψω άλλο τα δάκρυα μου.

Ξέσπασα σε λυγμούς και τότε ένιωσα τον Φίλιππο να με σφίγγει στην αγκαλιά του και να με φιλάει τρυφερά στα μαλλιά.

Έκλαιγα στον ώμο του, αλλά συνέχισα να μιλάω. Επρεπε να τα μάθει ολα.

"Ξέρεις τι με πείραξε περισσότερο; Με πείραξε που εγώ αυτήν τη γυναίκα την είχα ως πρότυπο. Αυτή τη γυναίκα την αγάπησα όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Μεγάλωνα μέσα στην ψεύτικη αγάπη της. Αυτή που δεν ήταν αρκετή για να την κρατήσει εδώ. Την αγάπη που ήταν όση ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα. Αν είναι να αγαπάμε με τόση αγάπη, τότε δεν θέλω να με αγαπάει κανείς."είπα και συνέχισα να κλαίω.

Ο Φίλιππος με απομάκρυνε λίγο και έπιασε το πρόσωπό μου κλείνοντάς το στα χέρια του.

"Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο άσχημο ήταν για σένα αυτό. Όμως Αλέξα έχεις άτομα που σε αγαπάνε πραγματικά. Έχεις τον Αντώνη. Ο Αντώνης σε λατρεύει. Όσες φορές μαλώνετε δεν ξέρω αν το έχεις παρατηρήσει, αλλά μαλώνετε γιατί θέλει να σε προστατεύσει. Μου έχει πει αλλά και δείξει πόσο νοιάζεται για σένα. Και η μητέρα σου σ'αγάπησε. Δεν γίνεται να μην σ'αγάπησε. Ίσως η αγάπη αυτή να μην ήταν αρκετή. Δεν πρέπει όμως να τους κλείσεις όλους επειδή εκείνη σε πλήγωσε. Έχεις ανθρώπους που νοιάζονται πολύ για σένα Αλέξα. Έχεις....έχεις εμένα."

Τα λόγια του Φίλιππου ήταν ο,τι πιο όμορφο έχω ακούσει. Ήταν αυτό που χρειαζόμουν.

Τα δάκρυα έπεσαν και έβρεξαν την μπλούζα του καθώς τον αγκάλιαζα σφιχτά.

Έπιασα τα χέρια του.

"Τους έκλεισα όλους έξω. Έκλεισα εσένα έξω. Όχι όμως πια. Θέλω να με βοηθήσεις να νιώσω άνθρωπος ξανά Φίλιππε." του λέω κι εκείνος χαμογελάει.

Και τότε με φίλησε. Το φιλί αυτό που χωρίς να το καταλάβω λαχταρούσα τόσο.

Με φιλούσε με πάθος, αλλά ταυτόχρονα ένιωθα σαν να φοβόταν μήπως καταρρεύσω και ήταν προσεκτικός.

Τα χέρια του ίσα που ακουμπούσαν το δέρμα μου κι όμως είχα ανατριχιάσει ολόκληρη.

Κανένα φιλί που είχα δώσει προηγουμένως δεν ήταν έτσι.

Γιατί; Γιατί δεν είχαν συναίσθημα. Ενώ αυτό το φιλί ήταν το κάτι άλλο. Τον φιλούσα με όλο μου το είναι. Γιατί αυτόν τον άνθρωπο τον είχα ερωτευτεί...

▪ΕΧΩ ΚΑΙΡΌ ΝΑ ΑΝΕΒΑΣΩ ▪

Το ξερω...

Αλλα...βασικα δεν εχει αλλά ολη την μερα καθομουν και έβλεπα pll ή εβγαινα 😂

Οποτε ναι...

Ανεβασα ομως!

Αν και καθυστερημενα σας λέω Χριστος Ανεστη❤

Οι πασχαλινες διακοπες μου ήταν πολύ ωραιες...

Από αυριο σχολειο ομως 😢

Οποτε απολαυσετε την Last day of freedom 😭😭

Ελπιζω να είστε καλα ❤

Btw κανει τόση πολλη ζεστη που θα βγω λιωμενη στο τελος.

Καλοκαιρι ερχεσαι εε?

Επιτελους😍

Byeee 😘