How I chose to survive

(25) I'm ready

Μετά από το ξέσπασμα και από όλη αυτή την κούραση μς πήρε ο ύπνος στην αγκαλιά του.

Το τελευταία πράγμα που θυμάμαι είναι να νιώθω να μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

Όταν ξύπνησα ήταν δίπλα μου. Τον είχε πάρει ο ύπνος άτσαλα.

Τον κοιτούσα επίμονα, παρατηρώντας τα χαρακτηριστικά του.

Αυτά τα πράσινα μάτια του τώρα ήταν κλειστά. Τα χείλη που πριν λίγο με φιλούσαν.

"Νιώθω το βλέμμα σου καρφωμένο πάνω μου" λέει με ακόμη κλειστά μάτια.

Σιγά σιγά τα ανοίγει. Συνήθως δεν επηρεάζομαι αλλά τώρα νιώθω τα μάγουλά μου να καίγονται.

"Είσαι πολύ γλυκιά όταν κοκκινίζεις" μου λέει με βραχνή φωνή και χαϊδεύει το μάγουλό μου.

"Μην το συνηθίσεις"του λέω

Χαμογελάει και με φιλάει. Ύστερα με κοιτάει στα μάτια σκεπτικός.

"Τι σε προβληματίζει;" τον ρωτάω και περνάω το χέρι μου μέχρι κάτω στην σπονδυλική του στήλη.

"Αλέξα....θέλω να είμαστε μαζί" τον ακούω και χαίρομαι αλλά ταυτόχρονα αγχώνομαι τι θα σημαίνει αυτό.

"αλλά..." συνεχίζει.

Πάντα υπάρχει ένα "αλλά"

"Αλλά;" τον ρωτάω ψάχνοντας το βλέμμα του.

"Αλλά Αλέξα δεν μπορώ να ξέρω πως είμαστε μαζί αν εσύ παίρνεις ναρκωτικά, πίνεις, συμπεριφέρεσαι άσχημα και...και είναι και ο πατέρας σου. Τι θα πει όταν μάθει πως ενώ με προσέλαβε για δουλειά, εγώ ερωτεύτηκα την κόρη του;" λέει ο Φίλιππος και ξεφυσάει.

Έχει πολλές ανασφάλειες και...και απαιτήσεις. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω όλα αυτά που μου ζητάει.

Γιατί ουσιαστικά μου ζητάει να αλλάξω.

Να αλλάξω ολόκληρη...

"Κοίτα Φίλιππε. Μου ζητάς πολλά. Για αρχή τουλάχιστον είναι πάρα πολλά όλα αυτά για μένα" του λέω.

Εκείνος αναστενάζει

"Το ξέρω Αλέξα γι'αυτό δεν ξέρω τι θα γίνει με-" άρχισε να λέει αλλα τον διέκοψα.

"Όμως θα προσπαθήσω όσο μπορώ, αλήθεια! Όσο για τον πατέρα μου, δεν θα έχει πρόβλημα. Σε πάει πάρα πολύ" του λέω και αυτός χαμογελάει ελαφρώς και με φιλάει στο κούτελο

Τότε χτυπάει η πόρτα.

"Παρακαλώ;" λέει ο Φίλιππος ενώ απομακρύνεται λίγο από εμένα.

Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα ο Αντώνης και τα παιδιά.

Μόλις με βλέπουν να τους χαμογελάω, ξεφυσάνε από ανακούφιση.

"Γαμώτο Αλέξα μας γάμησες στην αγωνία" λέει ο Γιάννης και έρχεται πιο κοντά να με αγκαλιάσει.

Βλέπω τον Φίλιππο να σφίγγεται. Από τώρα οι ζήλιες Φιλιππάκο;

Μιλήσαμε με τα παιδιά. Ο Αντώνης καθόταν εκεί σιωπηλός.

"Μπορείτε να με αφήσετε λίγο με τον αδερφό μου;" τους λέω και σιγά σιγά φεύγουν όλοι.

Στο δωμάτιο ήμασταν μόνο οι δυο μας.

Έτσι στα ξαφνικά σηκώθηκα και τον αγκάλιασα

Στην αρχή ξαφνιάστηκε, αλλά μετά με αγκάλιασε πίσω.

Άρχισαν να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια μου.

"Συγγνωμη" του λέω.

Όλο αυτόν τον καιρό ήμουν τόσο εγωίστρια που ποτέ δεν σκέφτηκα πως κι ο Αντώνης πόνεσε.

Κι αυτός έχασα ενα σημαντικό του πρόσωπο

"Δεν πειράζει Αλέξα" μου λέει

"Όχι Αντώνη πειράζει. Σου συμπεριφέρομαι τόσο σκάρτα καθημερινά, ενώ εσύ το μόνο που κάνεις είναι να νοιάζεσαι για μένα, να με προσέχεις και να με αγαπάς. Συγγνώμη για όλα" του λέω βρίζοντας μέσα μου τον εαυτό μου

"Γουάου! Μήπως χτύπησες το κεφάλι σου μετά από αυτήν την πρώτη;" με ειρωνεύεται, τον σκουντάω και γελάμε και οι δύο.

Η αλήθεια είναι πως αυτή η πτώση ευθύνεται για όλο αυτό.

Καθώς έπεφτα έβλεπα όλη μου τη ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια μου. Νόμιζα πως θα πεθάνω.

Παραλίγο να κλείσω τα μάτια μου για πάντα,οταν δύο χέρια με σήκωσαν.

Αυτό ήταν ένα σημάδι πως η ζωή αξίζει.

Πως πρέπει να ζούμε όμορφα. Να ζούμε γιατί δεν ξέρουμε τι θα γίνει.

Έτσι θα κάνω κι εγώ.

Θα ζήσω, θα προχωρήσω, θα αλλάξω.

Είμαι έτοιμη.

▪ ~ ▪ ~ ▪

Γεια

Κανει ζεστη ε?

Εχω κάνει ενα μπανιοο😂👌

Δεν εχω κανένα σουπερ ντουπερ γουάου νεο εκτος απο το οτι το "Μεταλλο στον μαγνητη του" εχει ξεπερασει τα 50k

Ευχαριστω παρα πολυ πραγματικα για την στηριξη ❤❤

Να είστε καλα 💜