How I chose to survive

(33) Please, hold on...

           ~ Βράδυ την ιδια μερα ~

Λειπω απο το σπίτι ολη μερα. Δεν εχω παρει τηλέφωνο μαζι μου.

Περιπλανιεμαι στους δρομους κρατωντας ενα κουτακι μπύρα και ένα τσιγάρο.

Η ζωη καμια φορα σου τα εχει φυλαγμενα.
Εκει που ολα ειναι χαλια ξαφνικά γινονται καλα.
Και μετά; Μετα ξανά χαλια.
Αυτή η περιοδος της ευτυχιας ήταν απλα για να σε κανει να νομίζεις πως ολα τα άσχημα τελειωσαν.
Και την επόμενη φορα που θα σε "χτυπησει" η αδικια θα ειναι χειροτερα.
Γιατί τότε θα εχεις χασει φιλους, αγαπημενους, συγγενεις...μα το πιο σημαντικο ειναι πως θα εχεις χασει εσενα.

Έτσι νιώθω κι εγω τωρα, χαμενη.

Όλος ο θυμος μου εγινε πόνος. Αναμνησεις δεν με αφηνουν σε ησυχία.

Απ' αυτην
Απο εκείνον...τον Φίλιππο.

Πρεπει να τον εχω απογοητευσει παρα πολυ...

Τελειωνω και το τέταρτο κουτακι μπύρα. Γελάω με τη ζωή μου, καθισμενη σε ένα παγκακι ενος παρκου.

Κανει λιγη ψυχρα, αλλά αυτό είναι το τελευταιο πραγμα που με ενδιαφερει. Θα μπορούσα να βγαλω πολλα λεφτα αν έκανα τη ζωή μου καποιο serial στην τηλεοραση.

Αλλα δεν με νοιάζει.

Ειμαι ήδη πλουσια.
Και με αυτό τι;
Τι να τα κανω τα εκατομμύρια οταν ζητιανευω για λιγη ευτυχια;

Αρχίζω να ζαλιζομαι. Ηρθε η ώρα να γυρίσω πίσω.

Εφτασα σπίτι και αντικρισα εκει τον Φίλιππο και τον Αντώνη μέσα στην αγωνία.

Λίγο πιο περα ήταν ο Γιαννης, η Χρύσα και ο Κώστας. Εψαχναν και τηλεφωνουσαν απο οσο μπορούσα να καταλάβω.

Σταλθηκε μπροστα τους αμιλητη.

"Αλέξα!" λέει η Χρύσα που με βλέπει πρωτη.

"Θεε μου!" λέει ο Φίλιππος αναστεναζοντας.

"Πάω να ξαπλωσω" ήταν το μονο που είπα

Κανένας δεν μίλησε.

Ο Φίλιππος εψαχνε κατι στα μάτια μου αλλα εγω ήμουν τόσο κουρασμενη που τους άφησα ολους στο σαλονι και κινησα προς το δωμάτιό μου.

             ~ Καποιες μερες μετα ~

Φίλιππος P.O.V.

Η Αλέξα είναι χαλια απο τη μέρα που γύρισε η μαμα της.

Ειναι συνεχώς κλεισμενη στο δωμάτιό της και δεν μιλαει σε κανέναν.

Την ακούω πολλές φορες που μουρμουραει "Γιατί;" Και βριζει την στιγμη που γύρισε αυτη η γυναίκα πίσω.

Εχω προσπαθησει απειρες φορες να την πλησιασω, αλλά συνεχεια με διωχνει.

Φοβαμαι πως την χανω.

Έχει αρχισει να καπνιζει πολυ παλι και να πίνει.

Γαμώτο. Την αγαπαω και δεν μπορω να την βλέπω να καταστρεφεται.

Σήμερα θα λειπω απο το σπίτι γιατί η μητερα μου μου ζητησε να τους επισκεπτω γιατί χρειαζονταν βοηθεια σε ένα θεμα.

Θα γυρίσω αυριο το μεσημερι. Κανε να είναι καλα οσο θα λειπω....

               ~ 5 ωρες αργοτερα~

"Δεν ξερω μαμά θα τους ρωτησω και βλεπουμε" της λέω όσο μου σερβιρει φαγητό.

Αφού τελειωσαμε τις δουλειες καθίσαμε να φαμε.

Το μυαλο μου είναι συνεχώς στην Αλέξα ομως.

Η μαμα μου θελει πολυ να την γνωρίσει. Εκείνη και τον Αντώνη. Τους θυμάται μικρους λέει.

"Χαιρομαι πολυ για σενα γιε μου" λέει και χαμογελαει στοργικα.

Της ειπα ποσο πολυ την αγαπαω αν και το είχε καταλαβει μόνη της.

Τα πραγματα ομως τωρα τελευταια δεν ειναι πολυ ευνοϊκα για γνωριστει με την Αλέξα.

Ξεκινήσαμε να τρώμε, οταν το κινητό μου χτυπησε.

Βλεπω να με καλει ο Αντώνης και παραξενευομαι.

Το σηκώνω.

"Ελα Αντώνη, καλησπερα, τι εγινε;" ρωτάω ανήσυχος.

"Φι-φιλιππε η Αλέξα τρακαρε. Ειναι σοβαρα στο νοσοκομειο."

Κολλάω. Ωχ όχι, γαμωτο οχι!!!!

Σε παρακαλώ ΟΧΙ!

Οι γονεις μου με κοιτάνε και με ρωτάνε τι εγινε.

Ρωτάω τον Αντώνη τη διεύθυνση του νοσοκομειου και σηκωνομαι ορθιος σαστισμενος.

"Τι εγινε παιδί μου, εχεις χλωμιασει" λέει ο πατερας μου.

Πιάνω το μπουφάν μου στα γρήγορα και τα κλειδια του αμαξιου.

" Η Αλέξα τρακαρε και ειναι στο νοσοκομειο" λέω και τρέχω προς την πόρτα.

Δείχνουν σοκαρισμενοι αλλα δεν προλαβαινω να τους κοιταξω δευτερη φορα.

Μπαινω στο αυτοκινητο και γκαζωνω.

Κρατησου, δεν εχεις ζησει ακομη τιποτα μικρή μου...

Κρατησου, είσαι δυνατη εσυ...είσαι τόσο δυνατη...

Κρατησου μωρο μου, ερχομαι!

▪ ~ ▪ ~ ▪

Sad κεφαλαιο το ξερω..😑

Θα επανορθωσω 😊

Τι κάνετε;;; 💜

Εγώ φτιαχνω και γραφω το επόμενο βιβλιοοο 💭

Ειμαι πολυ χαρουμενη γιατί δεν ειχα πολλη εμπνευση τον τελευταιο καιρο και τωρα παλι άρχισα να επανέρχομαι! 🙌

Αυτα λοιπον...τα λεμε μεθαύριο ❤