How I chose to survive

(14) Flashback

"Παλέψαμε τόσο να ξεφύγουμε από ένα αντίο αναπόφευκτο"

Γύρισα σπίτι και πήγα κατευθείαν να κάνω μπάνιο.

Παγωμένες σταγόνες νερού έσταζαν στο σώμα μου όταν βγήκα έξω.

Έβαλα μια φόρμα και μια μπλούζα και κατέβηκα να τσιμπήσω κάτι.

"Καλημέρα" είπε ο Αντώνης όταν με είδε.

Ο Αντώνης δεν ξέρει τίποτα για να χτυπήματα. Εκτός από τα εμφανή που από ο,τι φαίνεται του είπε ο Φίλιππος ότι έπεσα.

Ευτυχώς ο εξυπνούλης δεν έβγαλε λέξη.

"Μέρα" απάντησα και έπιασα μια κούπα για να βάλω καφέ.

"Αλέξα έλεγα να βγω σήμερα το βράδυ, αν θες έλα" λέει πάλι ο Αντώνης.

"Όχι ευχαριστώ, σιγά μην βγω με τα νιάνιαρα." του λέω και πίνω μια γουλιά καφέ.

"Έλα ρε μεγάλη. Ένα χρόνο με περνάς, σιγά το σπιυδαίο"

"Ένας χρόνος είναι ένας χρόνος. Αυτό με κάνει ενήλικη, ενώ εσένα όχι" του λέω κοροϊδευτικά.

"Πωω ρε Αλέξα ξεκόλλα. Εγώ φταίω που είπα να το παίξω καλός. Κάτσε εδώ πιες ή βγες με τους ηλίθιους που θεωρείς φίλους σου" φωνάζει

"Σκάσε μαλακισμένο φλωράκι" φωνάζω κι εγώ τώρα.

"Επ επ τι γίνεται εδώ;" λέει ο Φίλιππος καθώς μπαίνει στην κουζίνα.

"Τίποτα!" λέω αυτόματα και παίρνω τον καφέ στα χέρια μου για να φύγω.

"Πού πας;" λέει ο Φίλιππος

"Στο δωμάτιό μου μπας και έχω λίγη ησυχία" απαντώ και τον προσπερνάω.

Χτυπάω την πόρτα του δωματίου μου με δύναμη. Πιάνω το πακέτο με τα τσιγάρα μου και κάθομαι στο μπαλκόνι. Ανάβω και ρουφάω.

Τους έχω βαρεθεί όλους, σκατά ζωή...

Το πακέτο με τα τσιγάρα τελείωσε κι έτσι αναγκάστηκα να βγω έξω. Κατέβηκα γρήγορα τις σκάλες και πήγα προς το περίπτερο.

Πήρα ένα πακέτο και πήγα προς το πάρκο. Έκατσα σε μια κούνια και κοίταξα τα παιδάκια που έπαιζαν.

Οι γονείς τους φαίνονταν χαρούμενοι. Ευτυχισμένες οικογένειες...

Αυτό που πάντα ήθελα όμως δεν ειχα...

Δε με νοιάζει που έμπλεξα με τα ναρκωτικά, ή το αλκοόλ, αυτά με κάνουν να ξεχνάω.

Γαμώτο! Έκλεισα τα μάτια μου και αναστέναξα. Έπαιζα με κάτι χαλίκια στο πάτωμα.

Ξαφνικά ένιωσα κάποιον δίπλα μου. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα ένα κοριτσάκι να κάθεται στην άλλη κούνια. Με κοίταξε και μου χαμογέλασε.

"Μπορείς να με κουνήσεις;" με ρώτησε.

Δεν είμαι εγώ τέτοια....Αλλά....είναι τόσο μικρή και γλυκιά και...υποχώρησα...

Χαμογέλασα και σηκώθηκα. Άρχισα να την κουνάω σιγά σιγά. Ήταν τόσο χαρούμενη! Κουνούσε τα πόδια της καθώς η κούνια την πηγαινοέφερνε.

Μου θύμιζε εμένα στην ηλικία της. Όταν δεν καταλάβαινα τον κόσμο...
Όταν ήμουν ευτυχισμένη.

Flashback

"Μαμά, δες τα πουλάκια που πετάνε στον ουρανό" είπα στη μαμά μου και της έδειξα ψηλά.

"Ναι καλή μου. Δεν θα ήθελες να είσαι ένα πουλάκι που θα γύριζε όλο τον κόσμο;" είπε εκείνη και με κούνησε στην κούνια.

"Ναι!!! Να ήμασταν κι εγώ κι εσύ και ο μπαμπάκας και ο Αντώνης μας" είπα χαρούμενη.

"Ναι...αλλά κάποτε τα πουλάκια χωρίζονται και αλλάζουν δρόμους"

"Εεεεε τότε δεν θέλω! Εμείς δεν θα χωρίσουμε ποτέ. Μαμά σ'αγαπω" της είπα και χαιρέτησα τα πουλάκια που απομακρύνονταν...

End of Flashback

"Μαμά έλα κι εσύ να κάτσεις μαζί μας" είπε η μικρή στην μητέρα της.

Μια κυρία με ένα τετάστιο χαμόγελο μας πλησίασε. Με κοίταξε και της χαμογέλασα αυθόρμητα

"Μαμά μια μέρα θα γίνω κι εγώ τόσο ψηλή και θα σε περάσω" είπε η μικρή

"Είμαι σίγουρη γλυκιά μου. Αλλά για μένα θα είσαι πάντα η μικρή μου" της είπε και την φίλησε στοργικά στο μέτωπο.

Τις κοίταξα και χαμογέλασα σε αυτήν την εικόναν. Έσκυψα μπροστά στην μικρή και την κοίταξα στα μάτια.

"Πώς σε λένε;" την ρώτησα

"Μελίνα"

"Λοιπόν Μελίνα μου, σου εύχομαι να είσαι πάντα ευτυχισμένη. Να αγαπάς τη μαμά σου, γιατί κι εκείνη σε αγαπάει παρά πολύ. Να έχεις πάντα αυτό το λαμπρό χαμόγελο στο προσωπάκι σου" της ειπα και της πείραξα τα μαλλιά.

Ύστερα σηκώθηκα και κοίταξα την μητέρα της.

"Είστε όλος της ο κόσμος. Να την αγαπάτε και να μην την αφήσετε ποτέ" της είπα και εκείνη χαμογέλασε και έγνεψε.

Γύρισα και βγήκα από το πάρκο.

Όσο απομακρυνόμουν δάκρυα πλημμύρισαν το πρόσωπό μου.

Εύχομαι αυτό το κοριτσάκι να έχει όλη την ευτυχία που εμένα μου στερήσανε...

▪ ~ ▪ ~ ▪ ~ ▪ ~ ▪
Γειαα ❤

Ανεβάζω δυναμικά 😂

Το κεφάλαιο αυτό ήταν πιο μεγάλο από τα συνηθισμένα

Ελπίζω να είστε καλαα 💜

Τα λεμεε