"Ψυχη μου, όλα θα πανε καλα, στο υποσχομαι" λέει ο Φίλιππος ενώ χαϊδευει τα μαλλια μου.
Με εχει παρει αγκαλια. Αν δεν ηταν αυτος...
"Φοβαμαι" παραδεχομαι
Ποτε δεν το λεω. Ο φοβος σε κανει αδυναμη. Κι εγω θελω παντα να ειμαι δυνατη. Πρεπει να ειμαι δυνατη. Εξαλλου μονο ετσι επιβιωνεις. Η αναισθησια ειναι σημαντικο εφοδιο αν θες να ζησεις μια ζωή χωρις πληγές. Ομως ποιος απο μας ειναι εντελως αναισθητος; Ποιος απο μας μπορει να αφησει τα παντα που τον ταλανιζουν στην άκρη; Σαν να μην συμβαίνει τιποτα. Σαν να μην έχει τιποτα σημασια. Και ετσι, ολοι μας ειμαστε ευαισθητοι. Άλλοι περισσοτερο, άλλοι λιγοτερο. Όλοι μας εχουμε αδυναμιες και όλοι μας ποναμε και νοιαζομαστε για πραγματα. Ενας άνθρωπος χωρις συναισθηματα, ενας άνθρωπος που δεν νιωθει, δεν ποναει, δεν αγαπα, δεν οργιαζει, δεν ειναι άνθρωπος. Άνθρωπος σημαινει να ζεις και η ζωη δυστυχώς ή ευτυχώς σου "προσφέρει" μια σταλα απο ολα αυτα. Και μετά αναλογα με τις επιλογες σου καθοριζεις αν αυτη η σταλα θα σε επηρεασει πολυ ή λιγο.
"Τι φοβασαι;" ρωτάει με τα φρυδια του να σμιγουν.
"Φοβαμαι πως τωρα που ηρθε θα με καταστρεψει. Αυτή η γυναίκα δεν κανει πίσω μεχρι να παρει αυτο που θελει. Ζηταει συγχωρεση; Μεχρι να την παρει θα ειναι εδω! Και το πρόβλημα ειναι πως οσο προσπαθει θα με βγαλει εκτος οριων."
Φοβαμαι για το τι ειμαι ικανη να κανω ωστε να μην καταστραφω.
Και στο τελος; Στο τελος θα καταστραφω μόνη μου.
~ 2 μερες μετα~
Ξυπνησα και αφού ετοιμάστηκα για το γυμναστηριο, πήγα στην κουζίνα για να πάρω ενα μπουκαλι νερο.
Μαντέψτε ποιος ήταν εκει.
Μαγειρευε σαν να μην έφυγε ποτε απο εδω μέσα.
"Τι στο διαλο κανεις; Πώς μπήκες;" φωνάζω εκνευρισμένη.
"Αλεξάνδρα προσεχε την γλώσσα σου!"
Χαχαχα...δεν το πιστεύω. Νομίζει πως εχει το δικαιωμα να μου επιβαλλει κατι;
"Ποια νομίζεις οτι εισαι γα να μου το επιβαλλεις αυτο; Και πώς μπαινεις ετσι μέσα στο ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ;" λέω φωναχτα.
Ειναι 9:30 το πρωι. Ο Αντώνης ειναι σχολειο και ο Φίλιππος κοιμάται ακομη.
"Ειμαι η μητέρα σου Αλεξάνδρα και εχω το δικαιωμα να σου επιβαλλω ο,τι θελω. Οσο για το σπιτι,συνηθιζε να είναι και δικο μου" συνεχίζει να το παιζει καποια και σιγά σιγά χανω την υπομονη μου.
"Εχασες το δικαιωμα να εισαι μανα μου τη μέρα που βρηκα αυτο το γαμημενο γράμμα πανω στο γραφείο μου. ΓΙ' ΑΥΤΟ ΑΝΤΕ ΜΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟ!" φωνάζω και τότε νιώθω ενα χέρι να με χαστουκιζει.
Δείχνει νευριασμενη.
Μαλλον δεν της αρεσαν τα λόγια μου. Πιάνω το μάγουλό μου που σιγουρα θα εχει κοκκινισει.
Μολις καταλαβε τι πήγε και έκανε το βλέμμα της αλλαζει.
"Αυτό θα το μετανιωσεις πολυ ασχημα. Σου τ' ορκιζομαι!" της λέω ήρεμα και προχωραω προς την πόρτα.
Φεύγω με νεύρα να εμφανίζονται ξανά και σταματάω σε ένα περιπτερο και παιρνω 3 πακέτα τσιγάρα.
Θα ειναι μεγαλη μερα σήμερα...
Surprise!
Έχω ενα βιντεακιιι ❤
YOU ARE READING
How I chose to survive
RomanceΌλα άλλαξαν την μέρα που έφυγε εκείνη... Εγώ άλλαξα. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου όταν έμαθα πως η γυναίκα που με γέννησε, γιατί μάνα δεν μπορεί κανείς να την αποκαλέσει πλέον, μας παράτησε. Προσπάθησα και έγινα ό,τι χειρότερο μπορούσα. I turne...
