How I chose to survive

(37) He's in love with her

Περιμενω ανυπομονα τον γιατρο να ερθει για να μας δώσει την άδεια να την δουμε.

Με άφησαν να μπω πρωτος..

Ερχεται ο γιατρος! Επιτελους!

"Δωσ'τε μου στο λεπτά να την ελεγξω και μετα θα μπει ο πρωτος" λέει και μπαίνει στο δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα πίσω του.

Πφφφ... Ειμαι αγχωμενος.

Μετά από λίγο βγαινει και μου κανει νοημα να περασω.

Μπαινω στο δωμάτιο μονος μου.

Ψυχη μου...πλησιαζω το κρεβάτι.

Έχει παντου σωληνακια.

Τα πόδια της και το ένα της χέρι ειναι τυλιγμενα σε γυψο.

Μωρο μου. Ένα δάκρυ κυλαει στο πρόσωπό μου που την βλέπω ετσι.

Καθομαι στην άκρη του κρεβατιου και πιανω το χέρι της.

"Αγαπη μου...γινε καλα όμορφη μου. Δεν μπορω να σε βλεπω ετσι.  Γιατί; Γιατί το εκανες αυτο στον εαυτό σου; Τι επαθες και εχασες τον ελεγχο μάτια μου; Άνοιξε τα ματακια του. Άνοιξε τα σε παρακαλώ. Σ'αγαπαω Αλέξα. Μην με αφησεις ξανά." της μιλούσα αλλα αυτη είχε τα μάτια της γαληνια κλειστά.

Γινε καλα, σκέφτομαι και χαϊδεύω απαλά το μάγουλό της...

Τόσο ευθραυστη. Ήθελε ομως να φαινεται σκληρη. Ακαρδη.

Επρεπε να την προσέχω καλυτερα. Επρεπε να ήμουν εκει. Ομως δεν ήμουν.

Και τωρα βρισκεται ετσι σε ένα κρεβάτι του νοσοκομειου....

Μετά από λίγο η πόρτα χτυπαει και μπαίνει μέσα ο γιατρος. Μου λέει να βγω και μας μαζευει ολους απο έξω.

"Λοιπόν...τωρα που είστε ολοι εδω...δεν προλαβα να σας ενημερωσω προηγουμένως. Η δις Αλεξάνδρα βρισκονταν υπο την επηρεια ναρκωτικών. Βρηκαμε στο αίμα της μια αρκετα μεγαλη δοση ηρωινης..." λέει ο γιατρος.

"Αυτό μαλλον ήταν το αιτιο μου έχασα τον ελεγχο του αυτοκινητου"

Οχι παλι αυτα..
Γιατι μωρο μου;
Εσυ δεν ειχες παρει αποφαση και σταμάτησες;
Γιατί ξανά;
Πού τα βρηκες;
Ολοι μειναμε...
Ο Κ. Παπαθεοδωρου που ήταν ο μονος ηταν ανηξερος για την εξαρτηση της κορης του είχε μεινει με το στομα ανοιχτο.

Πλησιασα τον Γιάννη.

"Εσυ της εδωσες ρε;!" λέω ετοιμος να τον χτυπησω.

"Πας καλά ρε Φίλιππε; Δεν ηρθε ουτε μια φορα αλλα και να ερχόταν δεν θα της εδινα γαμωτο!"

Τον πιστευω. Δεν θα ήθελε το κακο της.

"Πώς ομως;" ρωτάω μπερδεμένος.

"Δεν ξερω...Πάντως αυτο ειναι το μικροτερο προβλημα μας. Την ειδες; Πώς ειναι;"  ρωτάει και ρυτιδες πόνου σχηματιζονται στο πρόσωπό του.

"Είναι....ειναι άσχημα. Γυψοι, καλωδια, σωληνακια..." λέω και ο Γιάννης ξεφυσάει και βλεπω τα μάτια του να βουρκωνουν.

Και τωρα για πρωτη φορα το καταλαβαινω...

Ο Γιάννης ειναι ερωτευμενος μαζι της.

Δεν θέλει να το παραδεχτει, αλλά ειναι.
Το βλεπω στα μάτια του.
Απομακρύνομαι απο κοντα του.
Ζηλεύω.
Ομως δεν μου βγαινει να τον χτυπησω.
Και μονο που σκεφτομαι ποσες φορες ήταν δίπλα της
Σαν αδερφος για εκεινη. Σαν κατι που δεν θα κατακτουσε για εκείνον....