Don't Forget Me h.s.

5.

"Η μαμάκα σου για ακόμα μια φορά σε ξέχασε;" η Cara με δείχνει με το δάχτυλό της και γελάει. Ο ήχος του γέλιου της ηχεί στα αυτιά μου και αυτό με κάνει να τα κλείσω με τις παλάμες μου. Η μαμά μου δουλεύει πολλές ώρες τον τελευταίο καιρό και δεν προλαβαίνει να ερχεται στην ώρα της στο σχολείο για να με πάρει.
Καυτά δάκρυα τρέχουν στα μάγουλα μου και ο ρυθμός της ανάσας μου γίνεται όλο και πιο γρήγορος.

Ανοίγω απότομα τα μάτια μου και σηκώνω τον κορμό μου λαχανιασμένη. Τα χέρια μου σφίγγουν το πάπλωμα ενώ προσπαθώ να αναπνεύσω κανονικά. Ο ιδρώτας πάνω σε όλο μου το σώμα και τα δάκρυα στο πρόσωπο μου, με κάνουν να πάω μέχρι το μπάνιο για να ρίξω λίγο νερό.

Κοιτάζω την αντανάκλασή μου στον καθρέφτη, διακρίνοντας την εμφάνιση δύο μαύρων κύκλων κάτω απ τα μάτια μου.
Συνήθιζαν να είναι εκεί απ' τα 15 μου, χάρις έλλειψης ύπνου λόγω των ονείρων που βλέπω όταν κάτι κακό επρόκειτο να συμβεί.

Όταν γυρνάω στο δωμάτιο, η Kendall λείπει απ το κρεβάτι της, το οποίο είναι στρωμένο και ανέγγιχτο, πράγμα που σημαίνει ότι δεν γύρισε εχθές το βράδυ
Όταν ξαπλώνω, τα μάτια μου κλείνουν αμέσως, διώχνοντας όλες τις σκέψεις απ το μυαλό μου.

Το ξυπνητήρι χτυπάει στις 7.30 κι εγώ παίρνω την πετσέτα μου και πάω για το πρωινό μου μπάνιο, έχοντας το κλειδί της πόρτας αυτή τη φορά.

Περιμένω να ζεσταθεί το νερό πριν το σώμα μου μπει από κάτω και ξεκινήσω να λούζω τα μαλλιά μου.
Συνεχίζω με την πρωινή μου ρουτίνα μέχρι που ακούω βήματα να με ακολουθούν στο δρόμο μου προς τον κοιτώνα.

"Bella" φωνάζει ένας άντρας στο βάθος με την φωνή του να μου είναι οικία. Τα μάτια του Louis κοιτούν όλο μου το σώμα και καταλήγουν στα μάτια μου όταν εμφανίζεται μπροστά μου.

"Σου έχω αφήσει 37 μυνήματα και σε έχω πάρει 9 φόρες τηλέφωνο." λέει δραματικά κουνώντας τα χερια του.

"Δεν ήξερα ότι έπρεπε να σου δίνω αναφορά για το τι κάνω." συνεχίζω να περπατάω χωρίς να τον κοιτάζω. Μα ποιος νομίζει πως είναι;

Πάω να ανοίξω την πόρτα, όταν αυτός βάζει τα χεριά του στα δικά μου μέχρι που τον κοιτάω. Το σώμα του είναι πάνω στο δικό μου και πλησιάζει τη μύτη μου.
"Απλά ανησύχησα." λέει απαλά. Νιώθω την ανάσα του στο πρόσωπο μου μένοντας ακίνητη και σιωπηλή.

Θέλω να τον σπρώξω και να φωνάξω στο πρόσωπο του, αλλά το ένστικτο μου μου λέει να μην το κάνω. Χαϊδεύει με τον αντίχειρα του το κάτω χείλος μου και βλέπω τις κόρες του να διαστέλλονται.

Το χέρι του περνάει στα βρεγμένα μαλλιά μου και διώχνει μια τούφα που έχει πέσει μπροστά στο πρόσωπο μου.
"Είσαι τόσο όμορφη." με κοιτάζει με ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη του.

"Louis" καταφέρνω να αρθρώσω με την καρδιά μου να χτυπάει σαν να έχω τρέξει σε μαραθώνιο πέντε χιλιομέτρων και το χέρι μου σφίγγει την πετσέτα σε σημείο που φοβάμαι πως θα πάθω ασφυξία. Το παρατηρεί και απομακρύνεται
"Λυπάμαι" ψιθυρίζει και φεύγει χωρίς να κοιτάξει πίσω του.

Παρατηρώ το περπάτημα του, όταν ένας ξαφνικός θόρυβος μου τραβάει την προσοχή. Γυρίζω προς την πόρτα του Harry, κοιτάζοντας τη φιγούρα του. Στηρίζεται στην μισάνοιχτη πόρτα έχοντας Τα χέρια του σταυρωμένα μπροστά στο γυμνό του στήθος. Τα μαλλιά του είναι ακατάστατα και τα ματια του σαν σχισμές απ τη νύστα. Τα ροζ χείλη του είναι πρησμένα απ τον ύπνο και παρατηρώ ένα μεγάλο κόκκινο σημάδι να στολίζει τον λαιμό του.
Αηδιάζοντας απ το θέαμα ανοίγω την πόρτα βιαστικά χωρίς να του πω κουβέντα.

"Bella" με πλησιάσει κάνοντας με να τον ξανα κοιτάξω.

"Ποιος ήταν αυτός;" η φωνή του δεν είναι απορημένη μα αγριεμένη. Το σαγόνι του είναι σφιγμένο και τα χαρακτηριστικά του από νυσταγμένα έγιναν επιθετικά.

Ψηφίστε και σχολιάστε❤