Don't Forget Me h.s.

16.

Παρκάρω το αμάξι μου δίπλα απ το σπίτι του Benjamin, όταν τον βλέπω να βγαίνει απ το σπίτι. Παίρνω μια και θα ανάσα κουράγιου και βγαίνω ανοίγοντας το πορτ-μπαγκάζ.

"Bella!" λέει με χαρά "Έχει περάσει τόσος καιρός. Δες πως μεγάλωσες." με δείχνει και χαμογελάω ψεύτικα. Παίρνει μια βαλίτσα απ τα χεριά μου και προχωράμε μέσα.

Το σπίτι είναι όπως το θυμόμουν, με μερικές αλλαγες. Ένα τζάκι πλέον στολίζει το σαλόνι και η τηλεόραση πιάνει σχεδόν το μισό τοίχο. Τα έπιπλα και ο τοίχος είναι στις αποχρώσεις του άσπρου και του μαύρου κάνοντας το μέρος να δείχνει σαν νοσοκομείο.

"Ο πατέρας σου και η--"

"Δεν με νοιάζει. Δείξε μου που είναι το δωμάτιο που θα μένω και ας κάνουμε ότι δεν είμαι εδώ μέσα." λέω ανέκφραστα και με οδηγεί σε μια πόρτα, την οποία ανοίγω και χτυπώ πίσω μου.

Το προσωρινό μου δωμάτιο είναι σχετικά καλό. Ένα διπλό κρεβάτι με κόκκινα σεντόνια, μια ντουλάπα από ξύλο κερασιά με ενσωματωμένο καθρέφτη και ένα γυάλινο γραφείο. Το μαύρο μαρμάρινο πάτωμα είναι τόσο καθαρό που σχεδόν μπορώ να δω την αντανάκλαση μου και οι σκουρόχρωμοι τοίχοι με πνίγουν.

Πετάω τα πράγματα μου ξαπλώνω στο κρεβάτι. Το κεφάλι μου ακόμα πονάει απ το πρωί και κλείνω τα μάτια μου προσπαθώντας να σταματήσω τον πόνο.

" Bella" ο πατέρας μου μπαίνει μέσα και πετάγομαι απ το κρεβάτι. Προσπαθώ να φωνάξω αλλά η φωνή μου δεν μπορεί να βγει. Έχετε μπροστά μου και με κοιτάει κάνοντας με να τον χτυπήσω. Δεν κουνιέται και δάκρυα πέφτουν απ τα μάτια μου. Θέλω να τον ρωτήσω τόσα πράγματα. Γιατί έφυγε απ την χώρα, γιατί ξανά γύρισε και τι ήταν αυτό που έλεγε στη μητέρα μου που εκνεύριζε τόσο. Τελικά η φωνή μου βγαίνει, τόσο δυνατή που κάνει το σώμα μου να καίει από θυμό. Τα ουρλιαχτά μου κάνουν το λαιμό μου να πονάει αλλά δεν μπορώ να σταματήσω.

"Πρέπει να με βοηθήσεις" ψιθυρίζει και αυξάνει τον θυμό μου ακόμα περισσότερο. Τα ουρλιαχτά μου γίνονται αναφιλητά όταν η πόρτα ανοίγει.