Don't Forget Me h.s.

22.

"Τότε λοιπόν δεν με νοιάζει η ζωή μου! Από τη μια στιγμή στην άλλη μαθαίνω πως ένας ψυχάκιας με ψάχνει. Δεν μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, δεν μπορώ να συναναστρέφομαι με ανθρώπους και δεν μπορώ να φερομαι σαν κανονικός άνθρωπος. Και μάντεψε! Δεν έχω ιδέα γιατί όλα αυτά συμβαίνουν." φωνάζω και επιστρέφω στο δωμάτιο μου.

Η πλάτη μου γλιστράει πάνω στην πόρτα και καταλήγω να κάθομαι στο πάτωμα, με τα γόνατα μου στο στήθος μου και τα τρεμάμενα χέρια μου στο πρόσωπο μου. Δεν είμαι κανένα μικρό κοριτσάκι για να κλάψω. Δεν θέλω να κλάψω. Αν το κάνω δείχνω την αδυναμία μου με την οποία έχουμε να συναντηθούμε εδώ και χρόνια.

Η μπροστινή πόρτα χτυπάει επίμονα, αλλά δεν κουνιέμαι απ την θέση μου, ώσπου ακούω την φωνή του Harry να λογομαχεί με τον Louis.

"Bella!" ακούγεται ταραγμένος όταν ανοίγει την πόρτα και γλιστρώ στο πάτωμα με την φορα της. Δεν κάνω καμία προσπάθεια να κουνηθώ, φοβούμενη πως θα ξεσπάσω όταν ο Harry με εντοπίζει και γονατίζει γρήγορα προς το μέρος μου.

"Μωρό μου" λέει απαλά και χαϊδεύει τα μαλλιά μου.

"Τι της έκανες παλιό μαλακά;" σηκώνεται απότομα και χτυπάει τον Louis στον τοίχο.

Πετάγομαι αμέσως για να τους χωρίσω, βλέποντας τον Louis να αμύνεται, εγκλωβίζοντας του τα χέρια και ρίχνοντας τον Harry στο μάρμαρο.

"Άφησε τον!" ουρλιάζω αλλά δεν σταματούν.

"Bella μείνε έξω από αυτό" φωνάζει ο Harry όταν ο Louis χτυπάει το σαγόνι του κάνοντας με να ουρλιάξω. Έχοντας χάσει το μυαλό μου βλέποντας τους να παλεύουν και να φωνάζουν ο ένας στον άλλο, κάνω το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μου. Πηγαίνω προς το μέρος του Louis παίρνοντας το όπλο του απ την τσέπη του, αλλά δεν με βλέπουν καν πάνω στην ένταση τους.

"Θα βγάλετε επιτέλους τον σκασμό!" φωνάζω και αποκτώ την προσοχή τους λίγα δευτερόλεπτα αργότερα. Ανοίγον και οι δύο έκπληκτοι το στόμα τους όταν με βλέπουν να έχω ακουμπισμένο το όπλο πάνω μου.

"Bella τι στον πούτσο κάνεις;" λέει ο Louis καθώς χωρίζονται.

"Βλέπεις, αυτό αποδεικνύει ότι πραγματικά δεν νοιάζομαι για τη ζωή μου" λέω κατεβάζοντας το όπλο από πάνω μου.
"Louis στο σαλόνι και μην μας ενοχλήσεις."
απαιτώ και με κοιτάει εκνευρισμένος καθώς ακολουθεί τις εντολές μου.

Τοποθετώ το όπλο σε ένα συρτάρι καθώς νιώθω δυο χέρια να πιάνουν τη μέση μου, φιλώντας τη γραμμή απ τον ωμο μου έως το λοβό του αυτιού μου. Τα μάτια μου κλείνουν απ την χαλάρωση, μέχρι που με γυρνάει προς το μέρος του φιλώντας με άγρια και γρήγορα. Τον χρειάζομαι. Θέλω να πάρει όλη την ένταση από πάνω μου κάνοντας με δική του. Οι ορμόνες μου χτυπάνε κόκκινο όταν με σηκώνει, κρατώντας με απ τους γοφούς μου και με φιλάει ακόμα πιο άγρια.