Don't Forget Me h.s.

38.

Μια ώρα αργότερα, αφού έχουμε δει σχεδόν το μισό Texas, γυρίζουμε πίσω στο σπίτι. Ο Christian μου δίνει το χέρι του για να με βοηθήσει, αλλά εγώ το αγνοώ, με αποτέλεσμα να παραπατήσω πέφτοντας πάνω σε αυτόν.

"Αυτό ήταν ότι καλύτερο έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου!" σηκώνω τα χέρια μου στον αέρα και χαμογελάω υποδυόμενη η πτώση μου δεν έγινε ποτέ.

"Χαίρομαι που περνάς καλά." Χαμογελάει και τον ακολουθώ όταν προχωράει στην μπροστινή πόρτα. Δύο άντρες ανοίγουν την μεγάλη πόρτα και ένα μαύρο κάμπριο μπαίνει στο οπτικό μου πεδίο.

"Νομίζω πως αρχίζω να το συνηθίζω" χαχανίζω ενώ προχωράει μπροστά και μου ανοίγει την πόρτα. Δεν γκρινιάζω για αυτό όσο κι αν θέλω, χαμογελώντας του για την χειρονομία.

Κάθεται στην θέση του οδηγού βάζοντας ένα ζευγάρι γιαλιά ηλίου αν και ο ήλιος έχει πέσει εδώ και αρκετή ώρα.

"Φορά αυτά" μου δίνει ενα ζευγάρι μεγάλα μαύρα γιαλιά και τον κοιτάζω παράξενα.

"Το βρίσκεις υποχρεωτικό;" Σηκώνω το φρύδι μου παίρνοντας τα γιαλιά απ' τα χέρια του.

"Αυτό ακριβώς είναι που μου αρέσει σε εσένα. Βγαίνεις μαζί μου αν και δεν ξέρεις πως είμαι γνωστός" Γνωστός σε ποιους;

"Όταν λες γνωστός;"

"Bella, ο πατέρας μου ήταν ένας από τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες στο Texas. Όταν πέθανε πήρα εγώ όλα όσα είχε, μαζί και τη φήμη." λέει και κοιτάζω το πρόσωπο του προσπαθώντας να καταλάβω αν τον έχω ξανά δει πριν τον γνωρίσω. "Για αυτό θα σου πρότεινα να φορέσεις τα γιαλιά σου γιατί δεν μου αρέσει να ξέρουν με ποια βγαίνω."

"Είσαι γνωστός μόνο στο Texas;"

"Όχι ιδιαίτερα, αν και υπάρχουν εφημερίδες σε όλες τις πολιτείες της Αμερικής που γράφουν για εμένα, αλλά αυτό γίνεται κυρίως στο Texas." Γνέφω δαγκώνοντας το κάτω χείλος μου. Αν μια από αυτές πέσει στα χέρια της μητέρα μου την έβαψα. Θα με βομβαρδίσει με ερωτήσεις κι εγώ ύστερα θα εκνευριστώ με αποτέλεσμα να τσακωθούμε. Αν και έτσι ίσως μάθει ότι είμαι στο Texas.

Φλας αρχίζουν να αναβιώνουν μόλις στρίβουμε και ο Christian αυξάνει ταχύτητα. Εγώ πανικόβλητη, μη έχοντας φορέσει τα γιαλιά μου, προσπαθώ να κρυφτώ κάτω απ' το κάθισμα κάνοντας τον να γελάει ασταμάτητα.

"Καλύτερα να φαιρόσουν πιο φυσικά" λέει μέσα απ' τα γέλια του και κάθομαι και πάλι πίσω στη θέση μου. Κοιτάζω τους παπαράτσι που τρέχουν με μανία πίσω απ' το αμάξι βγάζοντας φωτογραφίες και κοριτσάκια που φωνάζουν <<Christian!>> Βγάζοντας βίντεο με τα κινητά τους.