Don't Forget Me h.s.

21.

Όταν ανοίγω την πόρτα, βλέπω τον Benjamin να τακτοποιεί τις γεμάτες βαλίτσες του δίπλα στην πόρτα, κοιτάζοντας με καθώς με αντικρίζει. Τον αγνοώ και περπατάω προς το δωμάτιό μου βαριεστημένα.

Χτυπάω την πόρτα πίσω μου και προσγειώνομαι απότομα πάνω στο κρεβάτι. Κλείνω τα μάτια μου προσπαθώντας να σταματήσω το μυαλό μου από το να σκέφτομαι αλλά είναι μάταιο. Προσπαθώ να σκεφτώ μια λογική εξήγηση για το πώς έφυγε τόσο γρήγορα χωρίς αμάξι και που πήγε. Η εικόνα του με κάνει να χαμογελάω σαν ερωτευμένο δωδεκάχρονο, αλλά δεν νοιάζομαι. Δεν μπορώ να του κρατήσω κακια. Είναι πάντα τόσο καλός και ευγενικος μαζί μου. Με φέρνει πάντα στα όρια μου και ταυτόχρονα, με κάνει να νιώθω όπως δεν ένιωσα ποτέ. Τον ξέρω τόσο λίγο καιρό, αλλά νιώθω πως τον ξέρω χρόνια, πως θα έδινα τα πάντα για αυτόν. Το κινητό μου χτυπάει, επαναφέροντας με στην πραγματικότητα.

"Bella! Είσαι καλα;" Η μητέρα μου με ρωτάει αγχωμένη και ακούω φωνές πίσω απ της. Δεν καταλαβαίνω τι λένε, αλλά ακούγονται αρκετά δυνατά.

"Καλά είμαι. Που είσαι;"

"Είμαι.. στην εταιρία. Έχουμε πολύ δουλειά και όλοι τρέχουν." μασάει τα λόγια της και μπορώ να καταλάβω πριν κάτι δεν πάει καλά. "Σε πήρα να σου πω πώς ο θείος σου θα φεύγει αύριο το πρωί. Θέλω από εσένα όσο καιρό θα λείπει να μην το κουνήσεις από το σπίτι μέχρι να ξανα γυρίσει πίσω. Μέχρι τότε θα σε προσέχει ένας γνωστός του Benjamin"

"Γιατί;"

"Το φοβόμουν ότι θα το ρωτούσες αυτό. Είναι για το δικό σου καλό Bella. Δεν θα κρατήσει για πολύ αυτό. Εξάλλου θα είναι συνομήλικος σου. Να προσέχεις." λεει γρήγορα και κόβεται η γραμμή. Προσπαθώ να την πάρω πίσω, αλλά είναι κλειστό και τρέχω γρήγορα προς το σαλόνι.

"Τι έχει συμβεί;" ρωτάω φορτισμένη τον Benjamin.

"Τι έχει συμβεί;" με ρωτάει και εκνευρίζομαι ακόμα περισσότερο.

"Εγώ κάνω τις ερωτήσεις εσύ απαντάς! Μίλησα με τη μητέρα μου."

"Δεν καταλαβαίνω για ποιο πράγμα μιλάς" σταματάει να με κοιτάει και πάει να φύγει όταν πιάνω το μπράτσο του.

"Αν δεν μου απαντήσεις εσύ στην ερώτηση που σου έκανα τότε θα πρέπει να το μάθω μόνη μου."

"Καλή τύχη" του λέει και ανοίγω την πόρτα για να φύγω.

"Ξέρω ότι δεν έχω την εκτίμηση σου. Αλλά σε παρακαλώ, άσε με να έχω την αξιοπιστία σου. Αν θες να είσαι ασφαλής κάνε αυτό που σου είπε η μητέρα σου και μην ρωτάς περεταίρω." φεύγει από κοντά μου και με αφήνει με τις σκέψεις μου.

Δεν γίνεται να το αφήσω έτσι. Πρέπει να μάθω τι γίνεται. Τον ακολουθώ, αλλά έχει ήδη προβλέψει τις κινήσεις μου γι αυτό και κλείδωσε την πόρτα του. Εκνευρισμένη, αρχίζω να χτυπάω δυνατά την πόρτα του και να φωνάζω να μου ανοίξει. Δεν ακούω καμία απάντηση, μέχρι που βγαίνει απ το δωμάτιο χωρίς να με κοιτάζει και προχωράει στην κουζίνα.