Don't Forget Me h.s.

15.

Τα δάχτυλα του αγγίζουν τα χείλη μου κάνοντας με να κλείσω τα μάτια μου. Αφήνει απαλά φιλιά στον λαιμό μου κάνοντας με να ανατριχιάσω καθώς με σηκώνει και με αφήνει αργά στο προσκέφαλο του κρεβατιού του. Χαϊδεύει τα μαλλιά μου μέχρι που έχω σχεδόν κοιμηθεί και τον νιώθω να σηκώνεται απ το κρεβάτι. Γκρινιάζω στον ύπνο μου και έρχεται πάλι πίσω σ' εμένα.

"Κοιμήσου" νιώθω τα δάχτυλα του να βάζουν τα μαλλιά που έχουν πέσει στο πρόσωπό μου πίσω απ τ'αυτιά μου.

"Μη φύγεις" τον τραβάω όσο πιο κοντά μου και κουρνιάζω στην αγκαλιά του.

Το επόμενο πρωί νιώθω πως κάτι να πιέζει το κεφάλι μου και δεν μπορώ να σηκωθώ. Τελικά είναι απλά το κεφάλι μου. Ανοίγω με δυσκολία το ένα μου μάτι και μόλις βλέπω τον Harry δίπλα μου ουρλιάζω κάνοντας τον να ξυπνήσει. Κοιτάζω κάτω απ το άσπρο πάπλωμα και βλέπω ότι φοράω μια ξένη μπλούζα. Αυτό που ξυπνάω στο ίδιο κρεβάτι με τον Harry πρέπει να σταματήσει.

"Γιατί είσαι--" ξεκινάω να πω αλλά το κεφάλι μου πάει να σπάσει μόλις ανοίγω το στόμα μου.

"Σου ορκίζομαι ότι όταν μπορέσω να σηκωθώ απ αυτό το κρεβάτι θα μου το πληρώσεις" ψιθυρίζω κάνοντας μαλάξεις στο κεφάλι μου με τα δάχτυλά μου.

"Καλημέρα και σε εσένα" γυρίζει πλευρό και ξανά κοιμάται. Προσπαθώ να σηκωθώ αλλά όλο το δωμάτιο γυρίζει.

"Harry" γκρινιάζω και αυτός μουγκρίζει.
"Ξέρεις ότι δεν το εννοούσα έτσι δεν είναι;" επαναλαμβάνει το μουγκρητό.
"Μπορείς να μου φέρεις έναν καφέ;" τον παρακαλάω βλέποντας τον να σηκώνεται βάζοντας μια μπλούζα και βγαίνοντας απ τον κοιτώνα. Πρόκειται να με αφήσει να πεθάνω στο κρεβάτι του; Ανασηκώνομαι και τοποθετώ τα γόνατα μου πάνω στο στήθος μου κρατώντας το βαρύ κεφάλι μου.

Αναμνήσεις απ την χθεσινή βραδιά έρχονται στην επιφάνεια του μυαλού μου και βρίζω τον εαυτό μου για το υπερβολικό αλκοόλ που κατανάλωσα. Δεν μπορούσα να ελέγξω τον εαυτό μου ούτε τις κινήσεις μου. Το μυαλό μου ήταν έξω απ το κεφάλι μου λειτουργώντας το ένας διάβολος που προσπαθεί να με παρασύρει. O Harry δεν με άγγιξε καν όσο και αν τον πίεζα.
《Harry σε χρειάζομαι》 η φωνή μου στοιχειώνει το μυαλό μου επαναλαμβάνοντας την ξανά και ξανά.

Η πόρτα ανοίγει βγάζοντας με απ τον λήθαργο, με τη φιγούρα του Harry να μπαίνει μέσα με δύο καφέδες και ένα σακουλάκι με κάτι απ το φούρνο.

Μου δίνει τον καφέ και το σακουλάκι και κοιτάω κάτω απ την ντροπή. Ντρέπομαι τόσο πολύ γι αυτά που έκανα και αυτά που είπα. Θα του φώναζα και θα τον έβριζα, αλλά αυτός δεν έκανε πραγματικά τίποτα. Ουσιαστικά εγώ τον παρέσυρα σε όλο αυτό και αυτός με σταμάτησε.