Don't Forget Me h.s.

9.

Το επόμενο πρωί, κάνω ένα γρήγορο ντουζ και παίρνω έναν καφέ πριν πάω στο μάθημα. Νοιώθω το κεφάλι μου τόσο βαρύ, αλλά προσπαθώ να συγκεντρωθώ και να κρατήσω σημειώσεις. Τρείς ώρες αργότερα, όταν ο εγκέφαλός μου αρχίζει να συνεργάζεται με το παρόν στο μάθημα του σχεδίου, μας ζητείστε να σχεδιάσουμε μια παλιά καρέκλα με ένα κουρελιασμένο σεντόνι πάνω της.

Ο καθηγητής Vegas με συγχαίρει για το σχέδιο μου, χαμογελώντας και δείχνοντάς το στους υπόλοιπους συμφοιτητές μου, φέρνοντας με ως παράδειγμα προς μίμηση. Το δικό μου παράδειγμα προς μίμηση είναι αυτός, είναι περίπου 23 και είδη διδάσκει σχέδιο σε πανεπιστημιο της Οκλαχόμα.

"Hadid" ο καθηγητής με φωνάζει τραβώντας το βλέμμα μου πάνω του καθώς προχωράω προς την πόρτα. Αλλάζω πορεία και πηγαίνω προς το μέρος του όταν μου κάνει νόημα με το χέρι του.

"Έχω ιδιαίτερες απαιτήσεις από μια καλή μαθήτρια σαν εσένα. Θα σας ανέθετα μια εργασία την επόμενη βδομάδα, αλλά για εσένα θα ήταν πολύ εύκολο, ίσως ανιαρό." τον κοιτάω με περιέργεια περιμένοντας να καταλήξει κάπου.

"Η εργασία είναι να σχεδιάσετε κάποιον που είναι σημαντικός στη ζωή σας. Το αγόρι σας ίσως ή την μητέρα σας." χαίρομαι που δεν θα χρειαστεί να σχεδιάσω κάτι τέτοιο. Δεν μου αρέσει να δείχνω συναισθήματα αγάπης και όλες αυτές τις βλακείες.

"Από εσένα θέλω να σχεδιάσεις τον εαυτό σου καθώς ζωγραφίζεις. Ακριβώς όπως είσαι εκείνη τη στιγμή. Έχεις ένα αψεγάδιαστα όμορφο πρόσωπο και θα ήθελα πάρα να το δω μέσα στο χαρτί ζωγραφισμένο από εσένα." ένα αχνό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου για τον χαρακτηρισμό του προσώπου μου. "Χρησιμοποίησε την φαντασία σου και εμπλουτίστε το όπως νομίζεις καλύτερα.

"Μέχρι τότε μπορείς να σκεφτείς μερικές ιδέες." μου χαμογελάει και τα ματια του λάμπουν καθώς κοιτάει τα δικά μου. Γνέφω καταφατικά και βγαίνω απ την αίθουσα.

Τον εαυτό μου; Πώς θα ζωγραφίσω τον εαυτό μου αφού δεν θα μπορώ να με βλέπω; Έχω εξασκηθεί στο να σχεδιάσω αντικείμενα, πρόσωπα και τοπία με τη φαντασία μου, αλλά όχι εμένα. Θα μπορούσα να με ζωγραφίσω από μια φωτογραφία, αλλά μισώ να βγαίνω φωτογραφίες. Σχεδόν έχω ξεχάσει πως είναι το πρόσωπό μου. Πότε δεν μου άρεσε να κοιτάζομαι στον καθρέφτη και να θαυμάζω το σώμα η το πρόσωπό μου. Εκτός απ τις φορές που έβγαζα τα φρύδια μου με το τσιμπιδάκι, φέρνοντας τη μύτη μου σχεδόν πάνω του και ανοίγοντας το στόμα μου για συγκέντρωση.