Don't Forget Me h.s.

13.

Ξυπνάω απότομα από κάποιον ηλίθιο που χτυπάει την πόρτα. Το κεφάλι μου τρυπάει σε κάθε χτύπημα πάνω στην πόρτα. Κρατάω τα μάτια μου κλειστά και βάζω τις παντόφλες μου πέφτοντας πάλι πίσω στο μαξιλάρι μου. Ο άνθρωπος όμως επιμένει.

"Σκάσε μαλάκα προσπαθώ να κοιμηθώ." Ουρλιάζω αποφασίζοντας να μην μάθω ποιος είναι. Είμαι σίγουρη ότι θα είναι κάποιος νέος μεθυσμένος φίλος την Kandall ή της Taylor.

"Bella!" Η φωνή του Harry αντηχει στα αυτιά μου και με κάνει να πεταχτώ απ το κρεβάτι. Ψηλαφίζω την πόρτα στην προσπάθεια μου να βρω το πόμολο. Τα μαλλιά μου μπαίνουν μπροστά στο πρόσωπό μου κάνοντας ακόμα χειρότερη την όραση μου.

"Τι θες Harry; Τι ωρα είναι;" χασμουριέμαι και ψάχνω γύρω μου ένα ρολόι.

"Τέσσερεις τα ξημερώματα. Πρέπει να μιλήσουμε." νομίζω πως λέει. Δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι λεει μέσα στον ύπνο μου. Του κάνω νόημα να μπει μέσα και ξαπλώνω πίσω στο κρεβάτι μου.
Αυτός συνεχίζει να μιλάει ακάθεκτος, όταν εγώ έχω σχεδόν αποκοιμηθεί.

+

"Καλημέρα!" ακούω μια ενθουσιασμένη γυναικεία φωνή και τρίβω τα μάτια μου. Η μαμά μου στέκεται χαρούμενη μπροστά απ το κρεβάτι μαζί με την Taylor και με κοιτάνε σαν να είμαι ένα μικρό μωράκι.

Ένας άνθρωπος δίπλα μου με κάνει να ξυπνήσω εντελώς, ουρλιάζοντας και κάνοντας τον να ξυπνήσει. Τι στο διάολο; Αυτός που φτιάχνει τα όνειρα στο κεφάλι μου πρέπει να απολυθεί.

"Hey." Ο Harry χαιρετάει τρίβοντας τα μάτια του.

"Τι θέλεις εσύ εδώ;" τον σπρώχνω απ το κρεβάτι μου και η μητέρα μου με σταματάει.

"Yolanda, η μητέρα της Bella . Χαίρομαι που σε γνωρίζω." Η μητέρα μου δίνει το χέρι της στον Harry για χειραψία.

"Harry" απαντάει με βαριά φωνή και μισόκλειστα μάτια.

Σαστισμένη από όλα αυτά που εξελίσσονται μπροστά μου, σηκώνω τα χεριά μου στον αέρα για να τους κάνω να σταματήσουν.

"Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι συμβαίνει;" ρωτάω.

"Πάντα ήξερα ότι θα γινόσασταν ζευγάρι" λέει ενθουσιασμένη η Taylor και συνοφρυώνομαι. Ζευγάρι; Αυτός ο πανούργος τρύπωσε στο κρεβάτι μου με τις βαρετές του ιστορίες. Δεν ξέρω αν όντως ήταν βαρετές γιατί δεν άκουσα λέξη, αλλά μάλλον ήταν.

"Σήκω και φύγε αυτή τη στιγμή!" Φωνάζω στον Harry όταν επιτέλους έχω ξεκινήσει να επικοινωνώ με το σύμπαν.