Trishtim dhe Shprese

Pjesa e katert

-Fatjeta, Fatjeta zgjohu.- tha e ëma.

-Çfare ka?!- tha Fatjeta.

-Kane ardhur shoqet e tua per vizite.

-Eh... Nuk dua te takoj asnje.

-Çfare thua?! Ato duan te te qendrojne prane ne caste te veshtira.

-Perse nuk me lini rehat perse nuk me lini te perballoj e vetme dhimbjen time.

-Por te gjithe kemi nevoje per mbeshtetjen e atyre qe na duan.

-Personi i vetem qe mund te mbeshtetesha dhe ndihesha e sigurt nuk eshte me ketu, u largua dhe as une s'dua te jem ketu pa te.

-Çfare thua?!- tha Mirjeta e tronditur nga fjalet e vajzes se saj edhe pse e kuptonte dhimbjen e saj fundja kishte humbur motren e saj, miken e shtrenjte te zemres.
-Mos je cmendur valle, hajde tani se shoqet e tua duan te te takojne.

-Nuk dua asnje.- u pergjigj Fatjeta.

-Ne rregull si te duash.

Mirjeta ra poshte ku po e prisnin shoqet e Fatjetes per te takuar dhe qendruar prane shoqes se tyre.

-Degjoni vajza, Fatjeta eshte shume merzitur dhe nuk deshiron te takoje asnje. Ju lutem perpiquni qe te flisni me te kam frike se mos i ben ndonje gje vetes.

-Ne jemi shoqet e saj do e ndihmojme qe te kaloje edhe kete e dime qe kjo dhimbje nuk do kaloje lehte, por ne duam qe t'i qendrojme prane.- u pergjigjem vajzat.

-Fatjeta... Mundemi te futemi?- tha Arsida.

-Po ju per se keni ardhur?!- tha Fatjeta.

-Si çfar pse kemi ardhur?!- u pergjigj Sabina -kemi ardhur te te ofrojme mbeshtetjen tone, e dime qe nuk mundemi te te kthejme motren por te pakten duam qe te dish se nuk je vetem edhe pse vendin e motres nuk e zen askush, ne na vjen shume keq per te gjitha keto qe ndodhen.

Ne ato momente Fatjeta shpertheu ne te qara e se bashku me te edhe shoqet e saj.

-Jeta te ben lojera te ndryshme te sjell vdekjen ne momentin qe nuk e pret. Te lutem na thuaj qe ti do vazhdosh perpara ne qofte se nuk e ben per vete beje per hir te motres tende Anes, ti e di se sa endrrat i kishte ajo per ty.- tha Oljona.

-Une nuk mundem te jetoj pa Anen.-tha Fatjeta.

-Me shiko ne sy.- i tha Albesa,-qe te gjithe kemi humbur personat tone te dashur, une kam humbur njeriun me te dashur... Babin tim personin qe pa te nuk mund te jetoja por ja qe jeta ime vazhdoi. Vazhdova te realizoja endrren e tij dhe po luftoj akoma qe ajo enderr te behet realitet.
-Ti mendon se ne nuk te kuptojme por e ke gabim, te kuptojme dhe shpresojme qe me kalimin e kohes te kalosh kete fatkeqesi.- i tha Arsida.