Trishtim dhe Shprese

Pjesa 32"It was my fall"

Dhimbja dhe trishtimi ishin te medha nuk gjenin asnje rrugedalje,nuk dinin asnje kure se si Danieli mund te shpetonte,nuk kishte SHPRESE.

E nxoren nga spitali sepse nuk kishin pse ta mbanin me,i dhane ndonje qetesues per dhimbje po fundja cfare do qetesonin?!

Shkuan ne shtepine e Danielit dhe e derguan ate ne dhomen e tij.

Albesa nuk i ndahej per asnje moment,po ashtu Aldo dhe Fatjeta.

Ndersa prinderit e Danielit ishin ne sallon se bashku me Olsin,Mirjeten dhe Arbenin e Anilen qe kishin ardhur sapo e kishin marre vesh.

Ishin te shkaterruar,si do e perballonin kete gje?!

-Mos valle me ka shpetuar ndonje gje mua?!-thote Danieli duke qeshur e ben me shenje nga unaza qe kishte ne dore Fatjeta.

Ajo qesh lehte.-Do te tregoj por me vone,rendesi ka qe ti te behesh mire.

-Ehhh une te behem mire?!Asnjehere.-shfryu i merzitur por menjehere vuri nje buzeqeshje ne fytyre per mos te merzitur te tjeret edhe pse ajo ishte fallco.

-Patjeter qe do behesh mire!Dhe do jesh deshmitari ne dasmen tone se bashku me Albesen.-thote Aldo duke i rrahur lehte shpatullat e duke shikuar Fatjeten qe fshinte lotet pa rene ne sy.

-Shpresoj qe do jeni te lumtur gjithmone!Por per fat te keq e di qe nuk do jem pjese e asaj dite te bukur per ju!-thote ai duke ulur koken.

-Cfare thua Daniel!Po une?!Ku do me lesh mua?!-thote Albesa duke i perkedhelur fytyren.

-Do jesh ne duar te sigurta!Dhe shpresoj qe do gjesh nje njeri qe do te te doje!-thote Danieli dhe lotet filluan ti binin por i fshiu shpejt.

Ishte e veshtire per te,te thoshte ato fjale.Te flakte tutje dashurine e tij por fundja ajo dashuri s'kishte te ardhme.

-Por...Une do ju shoh te gjitheve nga atje lart se bashku me Anen.Do shoh diten tuaj te marteses,do shoh te ardhmen tuaj.-tha ai perseri.

-Mjaft te lutem mjaft!!!-tha Albesa dhe nuk mundi te ndalonte furine e loteve qe pasuan.

-Ti do jesh ne dasmen tone!Sepse do e bejme pas dy javeve!-tha Aldo.

E shikuan te habitur,edhe Fatjeta u habit sepse nuk kishin biseduar nje gje te tille bashke!

-Si do e beni pas dy javeve?!!-thote Danieli me habi.

-Epo ja qe do e bejme dhe ti vella i dashur do jesh aty se bashku me te dashuren tende!-thote Aldo duke bashkuar duart e Danielit dhe Albeses.

Danielit iu mbushen syte me lot.Dhimbja qe ndjente ishte e madhe por dashuria qe familja e tij i jepte e zvogelonin dhimbjen.

-Epo atehere cfare po presim?!Kemi dasem apo jo?Ngrihuni do shkojme te blejme kostumet,fustanet per ju vajza,te pergatisim festen.Sa pune qe kemi?-tha Danieli i gezuar e qe mundohej te mbante dhimbjen perbrenda.

Ata qeshen me te dhe u perqafuan te katert se bashku.
E dinin shume mire qe nuk do mundeshin te perqafoheshin perseri pas ca kohesh!

Te falesh dhe te marresh dashuri eshte hyjnore.
Eshte momenti ku cdo problem,cdo zhgenjim,cdo dhimbje,cdo lot i derdhur harrohet.

Pyetja eshte pse harrohet?
Harrohet sepse forca e dashurise eshte me e madhe,nuk ka force tjeter qe matet me dashurine e sinqerte.
Pastaj njeriu asnjehere nuk harron,por dhimbja mbahet e burgosur thelle brenda nesh,ne skajet me te thella te qelizave tona,ne menyre qe te gjithe ne mos te jetojme me dhimbje dhe t'i leme vendin dashurise.

U ndane nga ai perqafim dhe Aldo e Fatjeta zbriten poshte kurse Danieli u shtri te pushonte,ndersa Albesa u ul ne nje karrige afer tij.

****